Armand Snijders beoordeelt elke maand een of meer tv-programma’s
U zult mij nooit ook maar iets op televisie zien presenteren. Om de reden dat ik daar totaal niet geschikt voor ben; mijn motoriek deugt niet, ik stotter zodra een camera in de buurt komt en ik heb last van zenuwtrekjes in mijn gezicht, waar ik de kijker niet mee wil confronteren. Ik ben als geïnterviewde vaak genoeg in beeld gekomen en als ik mijzelf in deze rubriek zou moeten beoordelen, dan zou ik niet mals zijn in mijn kritiek. Dus logisch dat ik niet ga presenteren, toch? Zoals ik ook nooit de politiek in zal gaan, omdat ik niet van jokken hou, niemand aan een eindeloos lijntje wil houden en niet in de verleiding wil komen om grof te stelen.
0
117 Views
0
Ik heb een aapje gevangen. Dat klinkt leuker dan het is, want aapjes zijn doorgaans wat minder schattig dan ze in documentaires en de dierentuin op ons overkomen. Het zijn wilde dieren, die in de natuur thuis horen. Ook aan de rand van Paramaribo kom je ze regelmatig tegen, in de verstedelijkte delen echter nauwelijks. Tenzij ze gedwongen in gevangenschap leven; er zijn mensen die er lol in scheppen om zo’n guitige klimmer aan een ketting of in een veel te klein kooitje als huisdier te houden. En die willen nog wel eens ontsnappen. 
Geen enkele andere religie is in de afgelopen eeuwen zo versplinterd als die van de Christenen. Moslims, Hindoes en andere religieuze groepen blijven daar ver bij achter. Ook Suriname deelt in dat bedenkelijke wapenfeit: kerkjes die afwisselend eeuwigheid, hel en verdoemenis voorspellen, schieten als paddenstoelen uit de grond. Veel Surinaamse gelovigen weten daardoor niet meer waar ze de ware God zoeken moeten. 