Menno Marrenga woont al tientallen jaren langs de Boven-Surinamerivier. Hij deelt zijn belevenissen met de lezers
Menno Marrenga woont al tientallen jaren langs de Boven-Surinamerivier. Hij deelt zijn belevenissen met de lezers
Peil daalt, stemming stijgt
‘Beloftes werken niet meer’, verklaarde de Propagandist die in ons dorp kwam. ‘De mensen geloven die niet meer. Daarom beloven we niet meer. Bij deze verkiezingen vertellen we dat onze Leider de mensen meer liefheeft dan de anderen. Wij hebben als opdracht meegekregen dat we met de mensen plezier moeten maken’.
‘Beloftes werken niet meer’, verklaarde de Propagandist die in ons dorp kwam. ‘De mensen geloven die niet meer. Daarom beloven we niet meer. Bij deze verkiezingen vertellen we dat onze Leider de mensen meer liefheeft dan de anderen. Wij hebben als opdracht meegekregen dat we met de mensen plezier moeten maken’.
Toen ik pas in het dorp woonde, kende ik de taal en de cultuur nog niet en ik deed veel fout. Als men mij daarvoor terechtwees, verontschuldigde ik me: ‘Wat kennis van Saamaka betreft ben ik nog maar een klein kind, even onwetend als Maggie’. Maggie is het eerste kindje dat na mijn komst in het dorp geboren werd. Dat was deze maand 21 jaar geleden. Als inwoner van Saamaka ben ik dus deze maand volwassen geworden. Het dorpshoofd wijst me niet meer terecht voor de fouten die ik maak, want hij is dood. En Maggie ook: de kindersterfte is hoog. Maar ik en andere kleine kinderen groeiden op, en we leerden. Tegenwoordig zondig ik nooit meer tegen de regels, niet omdat ik alles eet nu, maar omdat er geen regels meer zijn.
21 Jaar
Toen ik pas in het dorp woonde, kende ik de taal en de cultuur nog niet en ik deed veel fout. Als men mij daarvoor terechtwees, verontschuldigde ik me: ‘Wat kennis van Saamaka betreft ben ik nog maar een klein kind, even onwetend als Maggie’. Maggie is het eerste kindje dat na mijn komst in het dorp geboren werd. Dat was deze maand 21 jaar geleden. Als inwoner van Saamaka ben ik dus deze maand volwassen geworden. Het dorpshoofd wijst me niet meer terecht voor de fouten die ik maak, want hij is dood. En Maggie ook: de kindersterfte is hoog. Maar ik en andere kleine kinderen groeiden op, en we leerden. Tegenwoordig zondig ik nooit meer tegen de regels, niet omdat ik alles eet nu, maar omdat er geen regels meer zijn.
Overal onderweg werd me het bericht vanaf de landingsplaatsen toegeschreeuwd: “Je vriend Tobile is verdwaald in het bos.”
“Ik hoor het. Als ik hem zie, zal ik hem uitlachen”, schreeuwde ik dan terug. Maar dat viel niet goed. Verdwalen in het bos is geen grap, zelfs niet als het via de regionale radio wordt omgeroepen. Een paar jaar geleden verdwaalden twee jongens ook al. Ze zochten vogellijm en vonden de terugweg niet. Twee weken later zijn ze ontdekt, naar het ziekenhuis gebracht en ze konden gelijk aan het infuus. Want dat je buiten het awara-seizoen van het bos kunt leven, is een sprookje.
Verdwaald
Overal onderweg werd me het bericht vanaf de landingsplaatsen toegeschreeuwd: “Je vriend Tobile is verdwaald in het bos.”
“Ik hoor het. Als ik hem zie, zal ik hem uitlachen”, schreeuwde ik dan terug. Maar dat viel niet goed. Verdwalen in het bos is geen grap, zelfs niet als het via de regionale radio wordt omgeroepen. Een paar jaar geleden verdwaalden twee jongens ook al. Ze zochten vogellijm en vonden de terugweg niet. Twee weken later zijn ze ontdekt, naar het ziekenhuis gebracht en ze konden gelijk aan het infuus. Want dat je buiten het awara-seizoen van het bos kunt leven, is een sprookje.
Menno Marrenga woont al tientallen jaren langs de Boven-Surinamerivier. Hij deelt zijn belevenissen met de lezers
Het feest was nog niet op gang gekomen, maar de jongetjes hadden er al zin in en de trommels geconfisqueerd. Niet de kawina van de pubers (ze zouden gerammeld worden als ze dat zouden wagen) maar de trommels van de oude venten. En ze mepten er flink op los. Ze nodigden mij uit om mee te doen, dus dat deed ik. Maar al na twee minuten duwde zo’n jochie me weg. “Je kan er niets van”, zei hij.
Menno Marrenga woont al tientallen jaren langs de Boven-Surinamerivier. Hij deelt zijn belevenissen met de lezers
Zoals het hoort
Het feest was nog niet op gang gekomen, maar de jongetjes hadden er al zin in en de trommels geconfisqueerd. Niet de kawina van de pubers (ze zouden gerammeld worden als ze dat zouden wagen) maar de trommels van de oude venten. En ze mepten er flink op los. Ze nodigden mij uit om mee te doen, dus dat deed ik. Maar al na twee minuten duwde zo’n jochie me weg. “Je kan er niets van”, zei hij.
Op een rots midden in de stroomversnelling van Jaujau staat een gasfornuis. Het ziet er wat vreemd uit want dat is geen handige plek om te koken. Er staan wel meer vreemde zaken in het oerwoud, meestal zijn dat overblijfselen van enthousiast begonnen projecten. Ook dit gasfornuis is het overblijfsel van een tragedie, want op de volgende rots ligt het wrak van een korjaal en een paar zakken cement. Keihard natuurlijk. Een klein foutje van de kulaman en een terugkerende gastarbeider die jarenlang gespaard heeft voor zijn droomhuis in zijn moeders dorp, kan weer opnieuw beginnen. Niemand dood, dit keer. Toen de korjaal zonk, hebben ze geprobeerd zo veel mogelijk lading op de dichtstbijzijnde rotsen te zetten om later op te halen, maar dit gasfornuis staat wel erg ongelukkig. Die korjaal is niet voor niets daar gezonken.
Price Based Country test mode enabled for testing Suriname. You should do tests on private browsing mode. Browse in private with Firefox, Chrome and Safari