Ze heeft Suriname haar geschiedenis teruggegeven, in haar boeken, in haar lezingen, in de stadswandelingen en de plantageboottochten: wie was toch ook weer die rijke negerin Elizabeth, hoe was nou het dagelijks leven op de plantages? Had iedereen slaven en hielden slaven óók weer slaven? Haar hele leven heeft ze historische boeken over haar vaderland als een spons in zich opgezogen en toen het moment daar was schreef ze in één pennenstreek de kaskraker ‘Hoe Duur was de Suiker’. Ondanks het overweldigende succes: zelf blijft ze, vanwege het wetenschappelijk karakter, het meest trots op ‘De Vrijgemaakte Slavin Elizabeth’. Cynthia McLeod (71), duizendpoot en vraagbaak. Maar toch vooral: schrijfster.
0
196 Views
0
‘We zouden een onafhankelijke leider moeten hebben’ 
Ze kan je finaal in elkaar schoppen. Moeiteloos. Om je vervolgens een warme hand te geven en te informeren naar je kneuzingen. Zo heeft ze het, na één jaar intensief trainen, geschopt tot Nederlands, Europees en wereldkampioen. Inmiddels is ze zevenvoudig wereldkampioen van verschillende thaiboks-bonden, en prolongeerde ze die titel ook nog eens hier en daar. Ilonka Elmont (33), beminnelijk, beeldschoon en Surinaamse. Ze staat op het punt te remigreren naar haar geliefde vaderland. En ze staat op een kruispunt: doorgaan met vechten of knokken op andere terreinen. 
Daning Chen is zo’n beetje een duizendpoot; journalist in hart en nieren, maar ook dichter, schrijver van drama en korte verhalen. Sinds kort geeft hij lessen Mandarijn in het Nola Hattermaninstituut. Bovendien heeft zich ontpopt tot een zeer kundig fotograaf; zijn omzwervingen door Suriname heeft hij vastgelegd in een schitterend fotoboek. Geruime tijd runde hij hier een kritisch, scherp, onafhankelijk weekblad. Tot de bedreigingen hem onlangs de das om deden. Maar eigenzinnig als hij is, wil Chen het liefste doorgaan. 
Otto en Leontine (Tine) van Ravenswaay zijn het prototype van een karakteristieke boeroefamilie. Hun hele leven hebben de ouders van minister Rick van Ravenswaay (Planning en Ontwikkelingssamenwerking) keihard gewerkt. En nog weten ze niet van stoppen. Otto, inmiddels diep in de zeventig en met een ernstig versleten knie, melkt nog steeds dagelijks enkele van zijn koeien zelf, gehurkt en met de hand. Terwijl zijn vader niet eens wilde dat hij boer werd. “Boerenwerk, dat is slavenwerk, zei hij altijd. Were’ede, noemden we dat, vervelend werk.” 