Toen de regering in 2010 dé oplossing voor de woningnood aankondigde, waren velen er skeptisch over. Immers, er werden niet honderd, niet duizend, maar achttienduizend woningen beloofd. Binnen vijf jaar! Dat aantal klonk niet alleen absurd, elk weldenkend mens kon op basis van de resultaten van voorgaande regeringen, de beschikbare informatie met betrekking tot het kostenplaatje en het korte tijdsbestek waarin het moest gebeuren, redeneren dat het onhaalbaar was.
Toch organiseerde de regering een heuse Woningbeurs. Er werden 35 modelwoningen gepresenteerd, en bezoekers kregen een week de tijd om er een kijkje te nemen en de prijs-kwaliteitverhouding te toetsen. Iedereen wilde de huizen binnenlopen, de muren aanraken om zich ervan te vergewissen dat het echt huizen waren. Zou de belofte werkelijk worden nagekomen? Er hing toch twijfel in de lucht.
De twijfel ontstond ook omdat de belofte die was gedaan door de president, niet door iedereen goed begrepen werd. Bij veel mensen leefde de gedachte dat ze de huizen zouden ‘krijgen’. Gratis en voor niets dus. Anderen wisten beter en probeerde de rest ervan te overtuigen dat het niet klopte, waardoor er onduidelijkheid ontstond. Het rechttrekken van dit misverstand, zorgde op de beurs voor een enorme klap.
De huizen kwamen er toch, al is het met vijf procent van het toegezegde aantal lang niet zo massaal als beloofd. Maar degenen met een nieuw dak boven hun hoofd zijn dik tevreden!
Lees alle ins en outs van het woningbouwprogramma in de Parbode van augustus.
Nu populair
