Al jaren wordt gesproken over het kuisen van het televisieaanbod op uren dat kinderen tot het kijkerspubliek behoren. Voorlopig hebben de bezorgde noodkreten van diverse organisaties en ouders echter helemaal niets opgeleverd. En de politiek is, ondanks alle mooie woorden, niet van plan in actie te komen.
Het is een zonnige woensdagochtend: de meeste mensen zijn aan het werk, kinderen naar school. De huismoeders en -vaders die wel thuis zijn, hebben hun handen vol aan de dagelijkse bezigheden, zoals koken, de was doen en schoonmaken. Het is dan een verleidelijke uitkomst om de kleine, nog niet schoolgaande kinderen even voor de buis te zetten. Maar het is wel oppassen geblazen waar je ze als ouder op laat afstemmen. Weliswaar tekenfilms genoeg, maar deels met een gewelddadige inhoud. En het kan nog erger: bij de STVS heeft iemand bedacht dat deze ochtend Sharknado moet worden vertoond, een B-film met zulke slechte special effects en al even slechte acteurs, dat het op de lachspieren werkt. Maar ook met zulke bloederige beelden, dat je zelfs als volwassene daarvan gruwelt. Het verhaal in het kort: een Amerikaanse stad wordt geteisterd door tornado’s, waarin zich wildhappende haaien bevinden. Dat is natuurlijk vragen om ellende, maar gelukkig zijn er wat helden die voor een happy end zorgen en de tornado’s en haaien uitroeien. Maar niet voordat anderhalf uur lang afgerukte ledematen, hoofden, zeeën vol bloed en andere smerige zaken de huiskamer in zijn gesmeten. Niet echt een film voor tere zieltjes, en al helemaal niet voor de allerkleinsten. Maar ja, dat snappen ze bij de STVS kennelijk niet: een paar keer per maand is het raak. Dat is eigenlijk heel vreemd. Want de STVS is een staatszender in de greep van de regering. Die gebruikt het met belastinggelden in stand gehouden station vooral voor politieke propagandadoeleinden. Diezelfde regering zou dus ook kunnen ingrijpen tegen het vertonen van ongeschikte films voor kinderen. Het Comité Kindvriendelijke Media Suriname (KMS) put keer op keer enige hoop uit het medeleven van Assembleevoorzitter Jennifer Geerlings-Simons (NDP); als haar aandacht wordt gevraagd, spuwt ze graag haar gal over media die de normen van fatsoen overschrijden. Maar, zoals zo vaak bij politici het geval is, daar blijft het altijd bij. Kennelijk beschouwt de parlementsvoorzitter dit als een uitgelezen kans om op de bühne even politiek te scoren. Terwijl het zo eenvoudig moet zijn om de staatszenders op de vingers te tikken. Maar de wereld willen verbeteren zonder eerst bij jezelf te beginnen, is bij voorbaat een verloren zaak. De verantwoordelijkheid ligt natuurlijk bij de stations zelf. Maar die hebben geen oor voor de kritiek, getuige het feit dat er in de afgelopen jaren nog maar weinig ten goede is veranderd. Dus hoort de overheid in te grijpen en te controleren. Maar ja, dan moet eerst de Mediawet door het parlement worden aangenomen, die al jaren op het ministerie van Transport, Communicatie en Toerisme (TCT) in de ijskast ligt, tussen allerlei andere wetten die maar niet worden behandeld. De al zo lang beloofde Mediaraad die het ministerie van Onderwijs en Volksontwikkeling (Minov) zou instellen, is ook nog steeds een fata morgana. De Nationale Assemblee zou de overheid uiteraard zelf kunnen opdragen tot actie over te gaan, maar met een voorzitter en leden die vooral loze uitspraken doen, is dat ook wishfull thinking. Dus is het vooralsnog aan de ouders om verstandige keuzes te maken en hun grut verscheurde lichamen en voor de camera vliegende darmen te besparen. Op de mediahuizen en politici hoeven ze niet te rekenen.
Nu populair
