Boeken & ZO, 38

Frans Voortman GEPLAATST OP 16 mei 2009

6.661 Views

ANWB reisgids suriname

De ANWB heeft in de reeks ‘Extra’ een reisgids uitgegeven over Suriname. Eindelijk zou je denken, want van één van de grotere (en betere) reisgidsen- en kaartensamenstellers van Nederland zou je verwachten dat Suriname eerder ‘in the picture’ zou zijn gekomen met een actuele handleiding voor reizigers. Maar je zou misschien ook kunnen concluderen dat we nu eindelijk echt meespelen op toerismegebied? In ieder geval, het is een keurig verzorgd boekje geworden, met een lekker handzaam formaat en zeker voor wie Suriname voor het eerst bezoekt een aanrader. In 120 pagina’s maak je op overzichtelijke wijze kennis met ons land.

Naast de gebruikelijke praktische informatie komen de traditionele bezienswaardigheden en bestemmingen voor toeristen kort maar krachtig aan de orde. Afgewisseld met, even kort en krachtige, luchtige informatie over onder meer de kwikwi, een rijstbedrijf, de vele talen, de Lawa-spoorweg en de shoppingmalls. Kinderziektes (lees: kleine onjuistheden) zijn er altijd, maar de uitgever vermeldt ook ruiterlijk dat dit het geval kan zijn en vraagt om eventuele correcties. Bij deze een paar opmerkingen, zonder afbreuk te doen van de kwaliteit van de opzet. De zwemmers onder ons vermelden dat er maar één keer per jaar een zwemmarathon is, van Domburg naar Paramaribo (rond 1 juli), en niet nog een in november (dan is de echte loopmarathon, rond 25 november).
Overigens, in tegenstelling tot wat vermeld wordt over lopen en hardlopen, telt Suriname tientallen loop- en trimclubs en het hele jaar door loop- en ren evenementen. De beschreven trips zijn redelijk accuraat, er ontbreken er echter toch een paar (bijvoorbeeld bepaalde luxe riviertrips). Aan de kwaliteit van het boekje doet het nauwelijks iets af, daarvoor is het te gedegen van opzet. Voor alle bezoekers van Suriname is het een onmisbaar ingrediënt van de handbagage!
Frans Voortman

ANWB Extra, Suriname; Harry Schuring, Uitgever Janneke Verdonk – ANWB Media, ISBN 978-90-18-02763-6, prijs 8,95 euro.

Een sector onder vuur
KIT Publishers heeft het boek ‘Een sector onder vuur. Ontwikkelingssamenwerkingsorganisaties en hun strategieën in een veranderende wereld’ uitgegeven. Auteur Marieke de Wal, consultant bij Berenschot, levert hiermee een bijdrage aan de publieke discussie over het nut van ontwikkelingssamenwerking. Het geloof in ontwikkelingssamenwerking als antwoord op de armoedeproblematiek in de wereld brokkelt af. Er worden andere eisen gesteld, zowel hier als daar. Aan de hand van een uitgebreid onderzoek analyseert de schrijfster in haar boek de manier waarop organisaties omgaan met veranderingen in de wereld.

Een sector onder vuur. Ontwikkelingssamenwerkingsorganisaties en hun strategieën in een veranderende wereld, Marieke de Wal, uitgave KIT Publishers i.s.m. Berenschot
ISBN 9789460220234, prijs 29,95 euro.

Solo, een liefde
Solana Cummings wil de plantage in Coronie waarop haar grootvader al werkte weer opbouwen. De verveloze gebouwen opknappen en rijst gaan verbouwen. Daarom neemt ze landbouwlessen in de stad. Orfeo Blaag heeft als droom door te breken als trompettist. Samen met zijn vrienden speelt hij overal waar ze gevraagd worden. Die vrienden zijn niet zo ambitieus, eerder lamlendig. Als Solana en Orfeo elkaar ontmoeten, slaat de vonk over. Tessa Leuwsha heeft met ‘Solo, een liefde’ een mooi boek geschreven over liefde en ambities, dat helaas af en toe behoorlijk rammelt.
Mooi laat Leuwsha, die eerder het positief ontvangen ‘Parbo Blues’ schreef, het Coronie van Solana’s jeugd zien. De oude plantage Paradise, die grootvader Riedewald in bezit kreeg nadat de Hollandse planters waren verdwenen. En we volgen Riedewald in zijn vruchteloze pogingen katoen en kokos te verbouwen, totdat hij het opgeeft. Ook Orfeo komt uit een weinig succesvol geslacht. Zijn overgrootvader joeg als Zwarte Jager op ontsnapte slaven, Orfeo’s vader eindigt als zwerver in de binnenstad van Paramaribo. Door de vele details laat Leuwsha haar personages overtuigend tot leven komen. We zien ze door de Domineestraat lopen, hun sawpaw bestellen en de muren van hun huisje in Frimangron verven.
Zo sterk als de schrijfster is met details (als de jonge Solana in het Maria-internaat uit bed stapt, voelen we de broeierige warmte van de klamboe en de kilte van de vloer), zo weinig overtuigend zijn haar dialogen. De mensen lijken lesjes op te zeggen, Leuwsha schijnt zich nooit afgevraagd te hebben of mensen van vlees en bloed de woorden die zij haar personages in de mond legt, ooit echt uitspreken. En als ze zich bezondigt aan beeldspraak, gaat het vaak helemaal mis. “Wat later op de avond scheen de muziek de mensen met kwik te injecteren.” Als Leuwsha bedoelt dat het effect van de muziek op de aanwezigen vergelijkbaar was met de gevolgen van een injectie met kwik, en dat staat er, dan was de avond snel afgelopen.
Als Tessa Leuwsha een kankantri noemt, of de mofokoranti, dan legt ze uit wat ze bedoelt. Voor wie eigenlijk? Ze schrijft in Suriname een boek in de officiële taal van het land, voor de Surinamers zou je denken. Of voor Surinaamse Nederlanders, maar die kennen die woorden heus ook wel. En het gaat niet alleen om begrippen, het Surinaamse gebruik van ‘gaan’ (zoals in ‘Wacht, je gaat zien…’) cursiveert ze, om te benadrukken dat zij ook wel weet dat dit eigenlijk niet zo hoort. Vlaamse schrijvers, die hun boeken ook vaak door Nederlandse uitgevers laten bezorgen (dus daar zal het niet aan liggen) zijn niet zo deemoedig. Als je zo nadrukkelijk de Hollandse markt over je schouders laat meelezen, dan wordt het nooit wat met de Surinaamse literatuur.
Uiteindelijk overtuigen het thema en de beschrijvingen. Twee jonge mensen die de erfenis van hun voorouders met zich meedragen en ondanks alles proberen wat van hun leven te maken. Toepasselijke Surinaamse thematiek, zou je dus zeggen. Nu nog goed opschrijven.
Peter Douma