Boekrecensie: 30 jaar VIDS: Standvastig op de moeizame weg naar de toekomst

De Vereniging van Inheemse Dorpshoofden in Suriname (VIDS) werd in 1993 opgericht met als voornaamste doel de wettelijke erkenning van de grondenrechten te realiseren. Dat is na dertig jaar nog niet gelukt, maar dat wil niet zeggen dat er in de tussentijd niets is gebeurd. Sinds de oprichting van de VIDS hebben heel wat ontwikkelingen plaatsgevonden. Deze zijn samengevat in het jubileumboek 30 jaar VIDS: Standvastig op de moeizame weg naar de toekomst.

Het boek bestaat uit vier delen: een voorgeschiedenis, de politieke en institutionele ontwikkelingen, een terugblik en een vooruitblik. Aan bod komt de bundeling tussen de inheemse dorpen, de samenwerking met de tribale volkeren, de communicatie-ontwikkelingen tussen de dorpen, de (mislukte) conferenties, de veranderde rol van de vrouw, de wisselende prioriteiten bij het bestuur en de groeiende impact (en afhankelijkheid) van internationale organisaties en donoren. Maar bovenal wordt duidelijk welke lange adem de inheemse gemeenschap heeft als het gaat om de strijd voor haar grondenrechten. Bij elke conferentie wordt melding gemaakt van de teleurstelling en onmacht die onder de inheemse gemeenschappen leeft wanneer (opnieuw) blijkt dat de Surinaamse overheid niet tot actie overgaat.

Toch zit er voor de inheemsen niets anders op dan de strijd voort te zetten: opgeven zou ook het einde van hun cultuur betekenen. De titel van het jubileumboek van de VIDS is dan ook treffend: de weg naar de toekomst is moeizaam, maar de VIDS is standvastig. Dat komt vooral tot uiting in het tweede – tevens dikste – deel van het boek. Dit geeft een overzicht van de ontwikkelingen die binnen (en buiten) de VIDS plaatsvonden tijdens de verschillende bestuursperiodes, aangevuld met uniek fotomateriaal waarbij ook enkele projecten en activiteiten uit de periode worden belicht.

Een grote meerwaarde zijn de interviews met inheemsen uit het hele land. Zij geven het boek een levend karakter. Weliswaar is het jammer dat niet altijd duidelijk is wie er aan het woord is. In andere quotes worden namen en projecten niet nader toegelicht en/of omschreven, wat verwarring kan veroorzaken tijdens het lezen. Zo spreekt dorpshoofd Jona Gunther van Erowarte over ‘de verloren zaak bij de Surinaamse rechter’, maar krijgen we nergens te lezen om welke zaak het gaat. Er zijn nog enkele onzorgvuldigheden in het boek blijven staan, zoals de ‘Buskondre dey’ die volgens het boek werd georganiseerd ‘in juli 2000’ maar in werkelijkheid plaatsvond in februari 2000, fotobijschriften die ontbreken, donoren van projecten of activiteiten die niet bij naam worden genoemd en de afkortingen CLIM en KLIM die bijna honderd pagina’s lang door elkaar worden gebruikt alvorens duidelijk wordt dat het om dezelfde organisatie gaat. De keuze van de redactie om de hoofdstukken chronologisch op te delen (in bestuursperiodes) is vanuit het oogpunt van de VIDS begrijpelijk, zeker voor een jubileumboek, maar voor moeilijke thema’s zoals de grondenrechtenkwestie mist een thematische benadering. Desondanks is het boek, dat ‘in de eerste plaats’ bedoeld is voor alle inheemsen van Suriname, een absolute eye-opener voor de totale Surinaamse gemeenschap. Want de VIDS is een schoolvoorbeeld van hoe bundeling tot ware resultaten leidt.

3 STERREN

Zoë Deceuninck

30 jaar VIDS: Standvastig op de moeizame weg naar de toekomst, Caroline de Jong en anderen, 2023, VIDS

Gepubliceerd in het aprilnummer van Parbode

Wilt u informatie over het afsluiten van een (digitaal) abonnement?

Kijk op www.parbode.com/abonneren

0

Gedeeld