Donna lag op de grond te spelen met haar pop, terwijl ze mee neuriede met het zachte gesnurk van oma. Ze was zittend op de bank op de bank in slaap gevallen. De kleine Donna vond dat niet zo erg. Ze ging wel vaker voor de bank op de grond zitten als oma erop zat. Dan hield ze de enkels van oma stevig vast, terwijl ze haar hoofd op de voeten haar grootmoeder legde.
“Donna, waarom lig je bij mijn voeten? Je bent toch geen hond?!”
“Oma, ik ben geen hond. U bent mijn allerliefste oma en ik houd zoveel van u!”, zei Donna, terwijl ze haar armpjes zo wijd mogelijk probeerde te spreiden. Oma lachte dan altijd vertederd.
Ze keek haar oma aan en begon ineens te huilen.
“Wat is er mi gudu?”
“Oma, u mag niet doodgaan, hoor! Als u doodgaat, wil ik niet alleen blijven. Dus of ik ga eerst of we gaan samen dood. Is dat goed, oma?”
Lachend keek oma naar haar kleindochter en streelde zachtjes over haar krullenbol.
“Mi gudu, het gaat gewoon niet kunnen dat ik op jou wacht tot je dood bent, want jij gaat heel oud en wijs worden, Donna.”
Het kleine meisje begon harder te huilen. Oma pakte haar beet en bracht haar naar het erf bij de bitawiriplant.
“Kijk, Donna, proef deze blaadjes. Bitter, he! Het is dan ook bitawiri. Natuurlijk heb je dat al eerder gegeten. Maar ik maak het zodanig klaar dat het bittere lekker wordt! En weet je, lieve Donna, dat is ook hoe we met de bitterheid van het leven om moeten gaan, hè!”
“Moet ik dan gaan koken?” Oma begon te lachen.
“Nee, Donna, ik bedoel dat als ik er niet meer ben, je niet verdrietig moet zijn, maar er het mooiste van moet maken. Denk dan aan de mooie herinneringen zoals die ene keer toen ik de hele dag awara’s had staan stampen om awara-oko te maken, weet je nog?” Donna begon te blozen.
“Ja, oma. Dat weet ik nog. Het was zo lekker!” Oma lachte en zei niets. Ze had het sap koud gezet in de koelkast. Toen ze die later opentrok, verlangend naar een koud glaasje sap, bleek het leeg te zijn. Boos was ze niet. Dat vond ze zonde van haar tijd en energie. En die kleine Donna keek zo zielig.
“Sorry oma. Maar er was een stem in mijn hoofd die zei dat ik voor je moest bewaren, maar die andere stem zei dat je het voor mij had gemaakt en dat ik alles moest opdrinken. En het was zo lekker, oma, dat ik alles heb gedronken en daarna heb ik gehuild, omdat ik niets meer voor jou had”, zei Donna destijds. Oma had haar verschrikt tot stilte gemaand om niet te praten over stemmen in haar hoofd. Ze was er bang voor dat mensen zouden zeggen dat ze naar LPI of Kolera moest.
Ze plukten samen een paar van de jongste bitawiriblaadjes tot ze een mooie bos hadden en liepen de keuken in. Oma pakte een flesje met iets wits erin uit de koelkast. Het was zelfgemaakte ‘yoghurt’. Donna zag haar opa altijd volle lepels eten uit die fles eten als hij ‘harde buik’ had. Dan rende hij daarna naar de wc, soms wel vier keer achter elkaar. Altijd liet hij de deur open en steevast schreeuwde oma dat hij een varken was en de deur moest sluiten, ook al waren ze al veertig jaar samen.
Oma en Donna giechelden samen toen ze terug dachten aan opa. Ze plukten de bitawirien oma deed twee volle eetlepels van de extra dikke yoghurt in een bakje. De rest ging terug de koelkast in.
“Kom, Donna, ik ga je leren hoe je het beste van het leven maakt door dat wat bitter is, lekker te maken. Maar niet verder vertellen, hoor!” Donna knikte en keek aandachtig naar wat oma deed.
“Later, als ik groot ben, ga ik dit ook maken voor mijn man, oma!”
Recept one pot bitawiri pasta (voor 2 p)
Benodigdheden:
½ zak gesneden bitawiri
250 gram steakgehakt, rul gebakken
4 grote tenen knoflook, gechopt
1 handjevol pasta
1 ui, gechopt
3 flinke eetlepels zure room
2 groentebouillonblokjes
Parmezaanse kaas
Het hele artikel is te lezen in het augustusnummer van Parbode.
Nu populair
