“Leginah, kom je? Het eten is al klaar”, roept oma Paidjah vanuit de keuken. “Ja, oma. Ik kom eraan.” Ik voel me al een paar dagen wat ziekjes en heb moeite om mijn werk af te ronden. Eind van de maand nadert en ik heb nog zoveel kantoordocumenten om te screenen en bestellingen die ik moet klaarmaken.
Door Ralitsa Biswan
Als ik wist hoeveel werk op mijn pad zou komen, was ik zeker niet begonnen met een eigen bedrijf naast mijn kantoorbaan. Maar het was de moeite waard. Het was allang mijn droom om kleding te maken en een eigen kledingmerk te hebben. Als tiener keek ik vaak naar runway shows en fashionevenementen. Het begon met de naaimachine van mijn oma die ze zelf niet vaak gebruikte en waarmee ik kleren begon te stikken. Door de jaren heen verbeterden mijn ontwerpen en zette ik mijn eigen bedrijf op. Terwijl ik door de orders heen blader, loopt mae Paidjah de kamer binnen. “Leginah, kom je niet eerst eten?”
“Ja oma, ik kom. Ik wil dit eerst afronden.” Oma kijkt me met liefdevolle ogen aan en streelt dan mijn hoofd. “Wow. Dit alles moet je doen, Leginah?”, vraagt ze, terwijl ze met grote ogen kijkt naar de hoge stapel documenten. De expressie op mae’s gezicht doet me even lachen. Ik zet alle blaadjes bij elkaar en sta op. “Laat me toch gelijk eten. Het werk kan ik later wel afmaken”, zeg ik glimlachend.
“Ik heb jangan bening met trie voor je klaargemaakt. Kom eten nu het nog warm is”, zegt ze, waarna ze met een brede smile de deur uitloopt. “Hoe weet u dat dit mijn favoriete gerecht is, oma?”, roep ik even later wanneer ik de aromatische geur van gebakken trie in de keuken opsnuif. “Hier mijn gudu. Eet smakelijk hoor”, reageert oma terwijl ze voor mij uitschept aan tafel.
Ik bedank haar voor het verrukkelijke eten en val meteen aan. Traditiegetrouw kwam oma Paidjah elke zondag op bezoek en maakte dan een lekker gerecht voor me klaar. Extra handig voor mij, want ik ben geen keukenprinses. Mae daarentegen, stond wijd en zijd bekend om haar kookkunsten. Ze had een veelbelovende carrière als meesterkokkin opgegeven om voor haar kinderen te zorgen.
“Gaat u niet eten?”, vraag ik aan mae die inmiddels bij me is aangeschoven. “Nee, eet jij mijn schat. Ik heb mijn bekomst wanneer ik jou zie eten.” Liefdevol kijkt oma mij aan. “Het is echt lekker hoor.”
“Ik ben blij dat het smaakt, putri. Eigenlijk ben ik hier om je wat te zeggen, maar eet eerst. Als je klaar bent, zullen we praten.”
Lees verder in het maartnummer van de Parbode
Parbode Magazine is te koop in de winkel; ook een (digitaal) abonnement afsluiten is mogelijk (www.parbode.com/abonneren/)
Nu populair
