Zarah legt met een diepe zucht de krant neer. Er waren weer een paar nieuwe coronagevallen erbij. Buiten regent het hard. Als ze op haar horloge kijkt, merkt ze dat ze al een uur lang zit te wachten op haar man Gregory.
Door Lisanne Waridjan
Het is een dag voor Kerst. Gregory was naar het werk, hij had eigenlijk verlof, maar als kantoormanager moest hij even op pad om een paar dringende zaken af te ronden voor de kerstdagen. Hij had beloofd tegen 12 uur thuis te zijn. Vandaag zouden zij samen met hun dochter Kim een paar laatste inkopen doen.
Het lijkt onverstandig om nu pas boodschappen te doen, de winkels zullen druk zijn, maar Zarah kreeg eerder geen tijd daarvoor. Ze had niet veel meer nodig, het grootste deel was een paar weken geleden al gekocht, maar ze moest vooral nog naar de slager. Haar vriezer zou propvol zijn als ze het vlees eerder zou hebben gekocht, daarom heeft ze gewacht tot het laatste moment. Zo zou haar vriezer maar een dag vol zijn.
Dit jaar is Kerst anders. Normaal zit december vol met dinertjes, kerk en vrienden- en familiebezoek. Elk jaar kwam de familie bij hen thuis om te dineren, maar dit jaar kan het niet. Samenscholingen mogen niet. Zarah heeft daarom besloten om op Kerst eten en cadeaus af te geven aan familie.
Niemand had vorig jaar december kunnen bevroeden dat een paar maandjes later ons leven zo anders zou zijn. Uit je huis gaan met mondkap en handsanitizer is een gewoonte geworden. Het coronavirus heeft veel verpest, maar heeft ons ook geleerd dat in een ogenblik alles kan veranderen. Zarah wenste dat ze de tijd vóór COVID-19 meer had gewaardeerd.
Ze besluit Gregory weer te bellen.
“Hallo, waar blijf je?”
Lees het hele artikel (met recept) in het decembernummer van Parbode
Nu populair
