Een mooi stel waren ze om te zien: de twee getalenteerde mensen die samen de hoofdprijs van honderdduizend Surinaamse dollars hadden gewonnen voor beste componisten van het jaar. Beiden waren in het zwart gekleed.
Door Christa Sluisdom
Zij droeg een elegant zijden jurkje, hoge rode pumps en een minuscuul tasje van hetzelfde rood aan haar arm. Hij, een pak van goede snit, een rode pochet in het borstzakje, rode das op een donkergrijs overhemd. Ze waren al 25 jaar getrouwd en op elkaar gaan lijken. Ze zagen eruit om te stelen. Je zou ze zo willen oppakken om in je wandmeubel te zetten.
Ze kenden elkaar vanaf het voortgezet onderwijs en waren samen naar de Volksmuziekschool gegaan. Daarna ging hij muziek studeren op de lerarenopleiding en zij deed het Conservatorium. Hun droom was uitgekomen. Ze brachten hun dagen samen door, werkten samen aan hun onconventionele, in vervoering brengende muziekcomposities die in het hele Caribisch gebied geroemd werden. Vóór de uitreiking waren er speeches van verschillende mensen en Alex en Sandra mochten een dankwoord uitspreken. Alex gaf galant de eer aan Sandra. Daarna hielden ze beiden de cheque vast voor het grote ‘cheese’ moment. Er volgde applaus, felicitaties, gelach en gepraat. Er kwamen twee mensen van het Conservatorium met een saxofoon en een fluit het podium op en twee anderen namen plaats achter de keyboards en de drums. Ze brachten op geweldige wijze de winnende compositie ten gehore tijdens het diner dat feitelijk de hoofdschotel en het nagerecht was. Het voorgerecht was geheel op zijn Surinaams allang de revue gepasseerd. Alle genodigden namen plaats aan een lange tafel. Er werd geanimeerd gegeten en gebabbeld. Er was pom, pastei, heerlijke in de oven gebakken kip, en ice cream als nagerecht. Er was wijn, orgeade en gemberbier in overvloed. Het feest duurde tot acht uur.
Thuis aangekomen ging Alex na zich verkleed te hebben, op de bank liggen. Sandra had zich gedoucht en ruimde de studio op.
“Sandra”, klonk een vermoeide stem uit de woonkamer, “heb je nog wat te eten voor me?” Sandra zuchtte en gaf niet direct antwoord.
Lees het hele artikel in het oktobernummer van Parbode
Nu populair
