Bori Tori: Een pittig geheim – Parbode Sneak Peek

Ik heb een onbezorgde en gelukkige jeugd gehad in een buitenwijk van Paramaribo. Ik was een rustig meisje, maar had wel al vroeg een vriendje. Nadat ik mijn IMEAO diploma had gehaald trouwde ik binnen een jaar met mijn lobi van de muloschool. We waren gelukkig met elkaar, maar ik raakte maar niet zwanger. We maakten er ons de eerste jaren nog niet druk over, want ik was nog geen  twintig jaar oud toen we trouwden. Maar na vijf jaar was ik nog steeds niet zwanger en het bleek na onderzoek dat mijn man vemindert vruchtbaar was. We namen toen het besluit om in vitro fertilisatie te doen, als ik na tien jaar niet op een natuurlijke manier zwanger was geworden.

Zeven jaar later raakte ik eindelijk op een natuurlijke manier in verwachting van mijn enige kind. Ik had heel  lang naar dit moment uitgekeken. En nu het zover was en onze huisarts het bevestigde en mij feliciteerde, moest ik blijdschap veinzen, want in plaats van uitzinnig van vreugde, was ik bijna gek van angst en onzekerheid. Ik had zo naar dit moment verlangd en nu…was ik zwanger van een andere man! Ik wist niet hoe ik mijn man vol blijdschap over de zwangerschap zou vertellen, want ik voelde me ellendig. Ik oefende  een halve dag lang voor de spiegel hoe ik het zou vertellen, want mijn blijdschap moest echt lijken. Toen we na een drukke dag in de vooravond op ons terrasje zaten en mijn gezichtsutdrukking niet duidelijk te zien was, vertelde ik mijn echtgenoot het ‘goede’ nieuws. Het lukte mij om mijn ware gevoelens te verbergen. Mijn oefenen voor de spiegel had vruchten afgeworpen.

Mijn zwangerschap verliep verder vredig, behalve op de momenten dat ik mijn buurman zag die twee jaar geleden naast ons was komen wonen. Hij was een knappe man. Mijn man zag er ook heel goed uit, maar deze man had gewoon the X-factor. Elke keer als ik hem zag, ging er weer een rilling door mijn lichaam. En wat nog nooit eerder in mijn huwelijksleven was voorgekomen had ik gedaan: ik had overspel gepleegd. En ik kreeg mijn straf direkt. Als ik hem weer eens toevallig tegenkwam sloegen mijn zenuwen op hol en kreeg ik een vreetbui. Ik stortte  me meestal op een lekkere zelfbereidde peprewatra met  cassavebrood. Na het schransen kwam ik tot rust. Ik weet niet wat ik met inheems eten had, Ik denk dat buurman zijn moeder er iets mee te maken had, want ik had haar een keer uit de verte gezien en ze leek op het een inheemse.

Toen mijn baby was geboren, probeerde ik te vergeten dat het niet mijn man’s kind was. Maar er viel niets te vergeten, want de baby had mijn buurman’s neus, zijn bruine ogen en zijn krullend haar. Maar niemand in de familie en in onze kennissenkring had ook maar een idee dat er iets mis was. En mijn man al helemaal niet! ‘De baby had zijn grootmoeder’s haar, zijn neus had hij geerfd van zijn overgrootvader’, enzovoorts. Hij was gek op ‘zijn’ zoon en langzamerhand begon ik de verlammende angst kwijt te raken dat er vandaag of morgen iemand argwaan zou krijgen.

Met de dag  begon mijn baby meer op de buurman te lijken en alhoewel ik zielsveel van mijn zoon hield kon ik de aanblik van mijn knappe buurman niet meer verdragen. En toen hij op een goeie dag aankondigde dat hij zou gaan verhuizen, zei ik bijna: rot op! Ik zou eindelijk van deze verschrikkelijke en onhoudbare situatie verlost zijn. Nee, wat mij betreft, hoef  ik  mister Adonis nooit meer te zien. Ik voel me super opgelucht nu ik eindelijk dit alles van mij af heb geschreven, want een vette, maar geloofwaardige leugen maken, was toch wel de moeilijkste challenge die ik tot nu toe ben aangegaan. Mission acomplished! Ik ga nu een lekkere Ingidei peprewatra eten. 

0

Gedeeld