Bori Tori: Groen is het gras… aan de overkant – Parbode Sneak Peek

Ja, ik zal het jullie maar vertellen. Ik ben mijn hele leven een flierefluiter geweest. Ik ging van de ene bloem naar de andere. Ik was ook een harde werker, maar ik verteerde het geld net zo snel als ik het verdiende. De grootste fout maakte ik, toen ik de vrouw verliet die mijn geliefde en beste kameraad was.

Door Christa Sluisdom

Ik besefte niet dat het een toegift was van het leven om op mijn leeftijd nog echte liefde te vinden bij een jongere vrouw. Ma enfin, ik verliet haar dus voor een vrouw die mij compleet inpakte met hoe leuk ze mij wel vond. Ik kon vol trots aan mijn familie mijn nieuwe vriendin laten zien die het helemaal voor elkaar had in het leven. En ze waren werkelijk onder de indruk van haar materiële status waar mijn ex niet op kon bogen.

En voor ik het wist was ik verloofd. Ik liet me verleiden door haar leuke huis, dat ze achteraf gezien met haar hoogbejaarde vader en veel jongere broer deelde. Ik liet mij ook verleiden door haar financiële voorspoed. Ze had een salaris, een klein bedrijfje en ze ging vaak op reis. Achteraf gezien droeg vooral pa’s pensioen bij aan de voorspoed. Maar waar ik vooral achter aan ging was de worst die ze mij voorhield. Zij beloofde mij een nieuwe auto en die kwam ook: de aanbetaling in elk geval, toen de voorbereidingen voor het huwelijk al in volle gang waren. Aay a fen’mi! We hadden zo onze uitdagingen, maar het leven ging zijn gangetje. We ondernamen veel dingen samen en ik hielp haar met het bedrijfje. Ik ontdekte op een gegeven moment dat ze contacten onderhield met vriendjes uit het verleden. En vraag me niet hoe ik het wist, want het gaat me te ver om dat hier te vertellen. Kijk, ik ben op leeftijd, ma mi na stratiman; ik heb overal oren. Ik zette een val voor haar uit; ik deed me online voor als één van haar ‘vrienden’ en ze liep er met open ogen in. Toen ik haar ermee confronteerde dat ik het was, was ze geschokt en boos. Ze verweet me dat ik gemeen was en haar te kijk had gezet. Haar aandeel in deze zaak vond ze blijkbaar niet gemeen en schandelijk. Ik weet nu dat ze mij zag als een ‘vriendje’; een pantoffelheld. Ze dacht dat ik me zonder een woord zou berusten in het lot van hoorntjesdrager. Ze zag het als een normale zaak mij zo te behandelen, want ze heeft zich niet één keer verontschuldigd. Het leven was niet meer hetzelfde na deze confrontatie. Wat zij mij had aangedaan vond ze niet erg. Nee, ze vond het verschrikkelijk dat ik haar had doorzien. Ze keek mij nauwelijks meer aan, laat staan dat er leukere dingen gebeurden.

Lees het hele artikel (en recept) in het maartnummer van Parbode

0

Gedeeld