Zittend langs de kreek neemt Isabella nog een sip van haar kopje koffie terwijl ze vanuit de eetruimte de mooie zonsondergang bewondert. Het maakt niet uit hoe vaak ze het meemaakt, het blijft schitterend hoe de zon verdwijnt achter de bomen. Dit mooie uitzicht is één van de voordelen als je werkt bij een vakantieoord. De toeristenplek is niet ver verwijderd van de stad, maar is wel omringd door bos en gelegen langs een kreek.
Door Lisanne Waridjan
Isabella is de receptionist, maar omdat de eigenaren in het weekend niet aanwezig zijn, heeft zij meer verantwoordelijkheden. Normaal werken er twee mensen bij de balie, maar haar collega had afgemeld. Hij was vergeten dat zijn tante jarig was. Isabella vindt het niet erg, omdat ze vandaag niet veel gasten verwacht. Er zou later een busje komen met twee koppels uit Nederland. Verder zijn er niet al te veel huisjes bezet, bovendien zijn de huidige gasten niet moeilijk, dus verwacht ze een rustige avond.
Isabella staat op en kijkt de lege hut rond. Over een uur zal die vol zitten met gasten die gebruik zullen maken van het buffet. Ze loopt naar de keuken om Carlos, de kok, te vragen wat hij kookt. “Ik maak vandaag gestoomde aardappels, maïs, gestoofd varken en kip met wat groente klaar.” Isabella krijgt er honger van. “Dat klinkt heerlijk, Carlos. De gasten zullen genieten. Ik ga weer aan de balie zitten.” Als ze bij de deur is, roept Carlos haar. “Oh ja, ik heb in de koelkast nog wat flensjes over van het ontbijt. Moet ik ze voor je opwarmen? Ik weet dat je ze lekker vindt.” Ze bedankt hem met een glimlach. Dat is nog een voordeel van werken bij het oord.
Met een bord flensjes in één hand en een fles water in de ander komt ze bij de balie aan. Ze heeft haar eten nog niet neergezet of haar telefoon gaat over. Het is haar baas, een van de eigenaren. Hij vertelt haar dat er een vertraging is van de vlucht waarop de twee koppels van de reserveringen zitten. Ze zal dus wat langer moeten werken. Normaal gesproken is de balie tot negen uur open, maar nu zou ze wellicht tot twaalf uur moeten blijven. Dergelijke onvoorziene zaken gebeuren wel vaker, het was niets nieuws. Ze eet haar flensjes op en controleert de mail voor reserveringen.
Ze kijkt op haar horloge en ziet dat het ondertussen al acht uur is. Ze besluit even rond te lopen om te kijken of alles in orde is. Ze loopt door de mooi verlichte eetruimte waar de gasten lekker zitten te eten en te babbelen. Het eten ruikt heerlijk. Ze loopt verder langs de huisjes, controleert of alle lampen van de paden nog branden. Plots valt een druppel op haar gezicht. Het begint te motten. Ze rent snel terug. Ondertussen begint het al wat harder te regenen. Bij de eetruimte geeft ze paraplu’s aan de gasten.
De eetruimte begint langzaamaan leger te worden. Ze helpt de keuken met het afruimen en afwassen. Als alles afgerond is beginnen de werknemers te vertrekken. Carlos en de anderen zeggen haar gedag. Het is al kwart over tien. Ze is nu alleen. Het keukenpersoneel is weg, de housekeeping werkte sowieso tot vijf uur. Er zijn wel twee securityguards ingehuurd van een extern securitybedrijf, die bij de ingang zitten en die soms een ronde om het oord maken. Isabella voelt zich veilig, maar alleen.
Het stormt nu zo hard dat de bomen waaien. Ze heeft het zo koud. Alle gasten zijn al veilig in hun huisjes. Ze besluit weer bij de balie te gaan zitten waar het wat warmer is. Ze beantwoordt een mail over een reservering, maar dan valt alles in een klap uit. Stroomstoring. Wat een nachtmerrie, want nu gaan de gasten komen klagen. Er is wel een generator, maar die moet handmatig aangemaakt worden.
Isabella trekt een regenjas aan en neemt een paraplu mee om naar de generatorkamer te lopen. Het lijkt alsof niets haar kan beschermen tegen de harde regen. Haar paraplu vliegt bijna weg.
Lees het hele artikel in het juninummer van Parbode
Nu populair
