Robin sliep als een roos in zijn groene pyjama. Hij zag er zo lief uit, diep in dromenland. Moest ze hem nu echt wakker maken?
Door Lisanne Waridjan
Ze had hem met opzet nog tien minuten laten doorslapen, maar het was nu echt tijd. Het deed Sandra pijn, maar ze moest hem wekken; ze douchte hem en kleedde hem aan.
Haastig zette Sandra samen met haar man de spullen in de auto. Ze waren een uur te laat opgestaan en hadden weinig tijd gehad om zich klaar te maken. “Patrick, zet je de laatste spullen nog in de auto? Vergeet de babytas en pak pampers op de commode niet.” Sandra zette het eten en wat flesjes water in de auto. In haar hoofd ging ze even na of ze iets vergeten had.
“Patrick, kun je nagaan of alle ramen en deuren dicht zijn, de stekkers uit het stopcontact zijn en het gas uit is. Controleer ook of we niets vergeten zijn mee te nemen.” Toen ze Robin in zijn autostoel deed, viel hij al na enkele minuten weer in slaap. Het was te begrijpen, hij was vandaag een uur vroeger wakker gemaakt dan normaal.
Vandaag wilden ze al vroeg onderweg zijn naar Albina, waar ze een nacht zouden logeren bij Sandra’s tante, Ann. Ze hadden haar lang niet bezocht. Ann had Sandra gevraagd of ze daar tegen twaalf uur kon zijn. Toen Sandra jonger was bracht ze veel van haar grote vakanties bij haar in Albina door. Ann had Sandra vorige maand gevraagd of ze kon komen, want ze wilde haar neefje Robin van 11 maandjes oud weer zien. Tante Ann was zelf al op leeftijd en kwam niet meer zo vaak naar de stad. Het had enkele weken geduurd, maar ze hadden eindelijk een dag vrijgemaakt voor de trip.
Los van de afspraak met haar tante wilde ze zelf ook zo vroeg mogelijk in Albina zijn om te genieten. Anderen doen heel snel over de Oost-Westverbinding, maar hard rijden zouden ze nooit doen, vooral niet met kleine Robin in de auto.
Ze reden over de brug en waren nu in Commewijne. “Slaapt Robin nog?”, vroeg Patrick. “Jawel, gelukkig snurkt hij niet als zijn vader.”
Lees het hele artikel in het novembernummer van Parbode
Nu populair
