Kevin wachtte op straat op zijn moeder, die hem spoedig zou afhalen van de woensdagse voetbaltraining. Op de achtergrond hoorde hij de andere jongens op het voetbalveld juichen vanwege een toegekende penalty.
Door Lisanne Waridjan
Nooit vragen ze me om mee te doen met wedstrijden. Het maakt niet uit hoe erg ze me pesten, ik zal niet opgeven, dacht Kevin bij zichzelf. ‘Toet toet!’ Kevin hoorde de vertrouwde claxon en liep naar zijn moeders auto. “Wat is dat op je knie?”, vroeg zijn moeder geschrokken, terwijl ze naar zijn lelijke schaafwond wees. “Ik was gevallen tijdens de training”, stamelde hij. “Oké, zodra je gedoucht bent, zal ik die wond behandelen.”
Onder de douche dacht Kevin aan de werkelijke toedracht. Zijn klasgenoot Vincent, de hinderlijkste jongen uit de buurtvoetbalgroep, had hem met opzet laten vallen toen hij met de bal rende. Kevin zuchtte en hinkte naar de gang waar hij al de geur van zijn moeders welbekende bakabana’s kon opsnuiven. “Haal de EHBO-doos”, riep zijn moeder. Ze deed het gas uit en depte even later met een watje met wat alcohol om de wond schoon te maken. “Het gaat branden”, waarschuwde ze. Hoewel Kevin knikte, schreeuwde hij het toch uit van de pijn.
Het was vrijdag. Kevin keek uit naar het weekend, maar moest nog een obstakel overbruggen: gym. “Vandaag spelen we trefbal”, had de leerkracht aangekondigd. Hoewel de klas in twee grote groepen werd verdeeld, werd Kevin al gauw het mikpunt van de tegenpartij nadat Vincent diens vrienden had gewenkt. Maar Kevin schoof opzij, ontweek de ballen en ving ze zelfs. Een voor een werden Kevins teamleden uitgeschakeld. Alle leerlingen keken verbaasd hoe Kevin als enige van zijn team nog overeind stond. Hoewel hij nog met vijf anderen in zijn groep in het spel zat, zag Vincent er erg geïrriteerd uit. Kevin stond klaar. Hij ving weer een bal en hij miste zelf op een haar na een tegenstander. De bal belandde bij Vincent die vervolgens Kevin precies op zijn schaafwond raakte. Terwijl die naar zijn knie greep, hief de tegenpartij een overwinningsgebrul aan. Toch voelde Kevin zich ontzettend trots. Na school kon hij niet wachten om zijn moeder over zijn morele overwinning te vertellen.
Het was zaterdagmiddag. Kevin was bezig kleren van de waslijn te halen, toen Bruintje enthousiast naar hem toe rende. Hij zette daarom de kleren snel binnen, voordat zijn grote viervoeter op hem kon springen. “Kom Bruintje, we gaan even lopen”, riep hij zijn grote bruine pitbull van twee jaar toe. Bruintje bleef vrolijk kwispelen toen ze de straat uitliepen. Maar toen ze een poos later in een zijweg terechtkwamen, kreeg Kevin spijt, want dit bleek precies de straat te zijn waar Vincent woonde. Midden op de weg voetbalden een paar jongens met aan beide kanten van het geïmproviseerde straatvoetbalveld een paar slippers als doelpalen. En ja hoor, zijn kwelgeest was er ook. “Zo, wie hebben we hier?”, vroeg Vincent terwijl hij langzaam naar ze toeliep. Bruintje begon te blaffen.
Het hele artikel is te lezen in het januarinummer van de Parbode
Parbode Magazine is te koop in de winkel; ook een (online) abonnement afsluiten is mogelijk (www.parbode.com/abonneren/)
Nu populair
