De kleine ‘Watra’ wist al op jonge leeftijd wat hij wilde bereiken in het leven. “Toen ik acht was, besloot ik later arts te worden, op mijn twaalfde nam ik mij ook voor om in de politiek te gaan. In mijn geboortedorp Totikamp zorgde iedereen voor iedereen, dat vond ik mooi. Ik ging als kind bijvoorbeeld vissen vangen voor de ouderen, dat was normaal. Dus dat ik later iets zou gaan doen waarbij ik andere mensen kon helpen, was logisch.”
Vaak blijven kinderdromen onvervuld, maar Waterberg zag ze beiden uitkomen: als arts heeft hij inmiddels ruimschoots zijn sporen verdiend en als politicus timmert hij ook al heel wat jaartjes aan de weg. Van 2005 tot 2012 was hij minister van Volksgezondheid; eerst onder president Ronald Venetiaan, vanaf augustus 2010 onder Desi Bouterse Maar nog geen twee jaar later, in april 2012, zette laatstgenoemde hem genadeloos op straat.
Bouterse motiveerde zijn besluit door te stellen ‘dat de mens binnen zijn regering centraal dient te staan, maar dat is gebleken dat dit binnen het beleid van de bewindsman niet het geval was’. Waterberg moet daar een beetje om lachen. “Nee, dat stoort mij niet, op mensen jagen is de stijl van Bouterse. Iedereen die deze Waterberg kent, weet dat bij mij de mens altijd centraal staat. Ik ben niet voor niets arts; mijn taak is om levens te redden. En ik heb als minister gevochten voor verbetering van de gezondheidszorg, het ontwikkelen van een integraal beleid. Tijdens mijn ministerschap hebben we malaria nagenoeg uitgebannen, zesduizend mensen hebben geprofiteerd van de Cubaanse oogmissies, de infrastructuur binnen de ziekenhuizen is aangepakt, de opleidingen voor artsen en verpleegkundigen verbeterd. Als Bouterse zegt dat bij mij de mens niet centraal staat… Ik heb in ieder geval niemand vermoord.”
Het interview met Waterberg is te lezen in het juninummer van Parbode!
