Menigeen die van het goud profiteert, etaleert zich als ‘hardwerkende Surinamer’, in de betekenis van een landgenoot die goudeerlijk aan zijn brood komt. Is het ‘eerlijk’ dat Suriname als staat veel inkomsten misloopt, waarmee scholen en poliklinieken gebouwd zouden kunnen worden en waterleiding, elektriciteit en veilige wegen aangelegd? ‘Criminelen schaden imago hardwerkende landgenoten’, zo uitte de Braziliaanse ambassadeur onlangs zijn bezorgdheid. Ja ja, al die illegaal hardwerkenden, die het amazonewoud ontbossen, de rivieren verkwikken en ons goud goeddeels even illegaal wegsluizen. Alsof dat allemaal niet crimineel is. Ik weet dus niet over welk imago hij het heeft, dat geschaad zou worden. ‘Wat een negatieve kwinkslag’, hoor ik u al denken. Ja hoor, het is heel gemakkelijk ‘positief’ te schrijven over de korte-termijnwinst van de goudopbrengsten en de ogen te sluiten voor de oneerlijke verdeling ervan en voor de lange-termijnschade aan natuur en volksgezondheid. Ook nota bene een benadeelde van ‘woonparadijs’ Blauwmeer had begrepen dat wij met een ‘negatief artikel’ zouden komen. Collega Yorks gaf hem mijns inziens het correcte antwoord: ‘Nou ja negatief, we geven gewoon de feitelijke situatie weer.’ Curieus hoe mensen ‘kritisch’ met ‘negatief’ verwarren, vooral als het artikel hen onwelgevallig is. Bestuursleden van een school hadden mij hoog zitten als ‘kritische journalist’, maar kwamen daarop ‘teleurgesteld’ terug nadat ik misstanden van hun ‘kwaliteitsonderwijs’ aan de kaak had gesteld. Het kan verkeren. Toch heb ik geen moeite met het predicaat negatief. Als journalist wilde ik me daartegen nog weleens verdedigen, maar als hoofdredacteur is daar geen beginnen aan. We kunnen heus wel met een roze bril op knollen als citroenen verkopen. Media die Suriname uitsluitend ‘positief’ willen belichten, moeten er zeker zijn en ik lees ze ook graag. Maar in wezen is Parbode gewoon een lekker positief blad. Immers, met veel toewijding en optimisme trachten we de vinger te leggen op zere plekken van onze, in tal van opzichten nog kwetsbare samenleving. We komen legio vingers tekort. Meer dan in de jungle geldt hier het recht van de sterkste, de kapitaalkrachtigste, de sluwste, de meest roekeloze, de onverschilligste en grootste schreeuwlelijkerd. Dan is het positief om al dat overstemde en overschaduwde leed, hoorbaar en zichtbaar te maken. Blauwmeer is een toonbeeld van hoe economisch zwakkeren aan de haaien overgeleverd zijn, zonder ingrijpen van een falende overheid. En zo telt het land allerlei verkavelings- en woonprojecten met even aanlokkelijke als misleidende namen, zoals Beach Village, Palm Ressort, Tropical Breeze, Blue Paradise… Aan luchtkastelen in elk geval geen tekort. Het zijn dit soort praktijken die ons internationaal negatief etaleren. Straks zijn slechts enkelen miljonair en staat Suriname te boek als dunbevolkt, vervuild oplichtersparadijs, overdekt met roze wolken. Blijf vooral investeren en geloven in Suriname, maar laat u niet verblinden door glossy artikelen. Met onze kop ‘Genaaid zonder te genieten’, bent u gewaarschuwd. Daarmee telt u voor twee. Positiever kan het niet. Toch?
Nu populair
