Jaap Hoogendam houdt de lezers op de hoogtevan interessante ontwikkelingen op cultuurgebied Tentoonstelling slavenschip Leusden Deze tentoonstelling van het Scheepvaartmuseum te Amsterdam, met de toepasselijke titel ‘De Zwarte Bladzijde’, vertelt het verhaal van de grootste scheepsramp uit de Nederlandse geschiedenis: […]
Jaap Hoogendam houdt de lezers op de hoogtevan interessante ontwikkelingen op cultuurgebied De kijkkasten en modellen die José Kamps maakte van huizen en landschappen in Commewijne worden opgenomen in de permanente tentoonstelling van het Openluchtmuseum Fort Nieuw Amsterdam. José, al […]
Nieuwe tentoonstelling Villa Zapakara: ‘De Qi van China’ Er zijn onlangs in Paramaribo twee containers aangekomen: één van het Tropenmuseum Junior in Amsterdam, waar Villa Zapakara al vanaf de oprichting nauw mee samenwerkt en waarvan ook nu een flink deel […]
Jaap Hoogendam houdt de lezers op de hoogtevan interessante ontwikkelingen op cultuurgebied ‘Mijn arm, arm land’ We kregen een mail van Pim de la Parra. ‘Lieve lievelingen, zie onderstaande brief van Karel Bakker, wiens vader in 1956 een door mij […]
Het kunstinitiatief Switi Rauw moet de grauwe binnenstad van Paramaribo opfleuren en doen bruisen. In tegenstelling tot wat internationaal gangbaar is, werkt Switi Rauw aan legale street art. Het wil vooral opkomende jonge kunstenaars een podium verschaffen. “Die kale, vieze muren zetten we om tot ware kunstwerken.”
Zoveel weegt geluk is een roman, die in afleveringen
verschijnt en geschreven is door Henry Does
Zoveel weegt geluk
Aflevering 3
Rio is zestien jaar oud als hij met zijn moeder Celia zijn geboorteland verlaat, een dag nadat zijn vader, Rolando Leano, een van de slachtoffers werd van een politieke massamoord. Veertien jaar later keert Rio voor het eerst weer terug. Ditmaal voor zijn huwelijksfeest. Zijn verloofde is Aria, dochter en enig kind van de gevreesde President Dano, die de massamoord op zijn geweten heeft. President Dano laat de camera’s van de staatstelevisie op de huwelijksceremonie aanrukken om ‘de ultieme nationale verzoening’ te etaleren. Dan is de geest uit de fles…
Jaap Hoogendam heeft een fijne neus voor cultuur en zo. Al snuffelend houdt
hij ons op de hoogte
Het Surinaams Museum
We vroegen Laddy van Putten, directeur van het Surinaams Museum, hoe druk het is. “Toeristen weten de weg naar het museum goed te vinden en wat opvalt is de toename van het aantal Franse bezoekers. Daarnaast trekken we altijd erg aan scholen, met succes, want de eerste reserveringen komen al weer binnen.
Jaap Hoogendam heeft een fijne neus voor cultuur en zo. Al snuffelend houdt
hij ons op de hoogte en stookt waar de vlam dreigt te doven
Imitator Luciën Blinker komt vrij
En dat vóór de feestdagen, dus hij is weer te boeken. We hadden het genoegen eens naast hem te zitten in het vliegtuig. Dat gaat pas snel, de SLM zou hem als vaste gangmaker in moeten huren, hoewel riskant, want ‘Blinker is door de rechter tot tien maanden gevangenisstraf veroordeeld. Hij probeerde een doos met drugs te posten, maar zegt niet te weten dat er drugs in verscholen zaten. Ook kende hij degene die hem de doos gaf slechts bij de voornaam, beweerde hij. Glimlachend volgde hij de rechtszitting en vroeg de rechter hem maar te straffen, omdat hij fout is geweest.’ (gfcnieuws). Er zou eens een boek over deze sympathieke boef geschreven moeten worden: een schelmenroman! Hoe hij begon als hoornblazer in het Nationaal Leger van Suriname, over zijn imitatietalent (Jopie Pengel, Desi Bouterse, Louis van Gaal), tot hij in 1998 ook in Nederland de publiciteit haalde door met een kraamwagen voor de net gebouwde voetbalarena in Amsterdam Zuidoost te gaan staan met zijn gebakken kip. ‘Dacht hij. En ook het stadsdeel dacht dat bij de Arena wel plaats zou zijn voor ‘allochtone’ ondernemers uit de Bijlmer. Maar de rechter haalde een streep door dit voorkeursbeleid en erkende de verworven rechten van de kraamhouders die altijd bij het oude Ajax-stadion hadden gestaan.’ Toen kwamen deurwaarders, dreigde een ontruiming en werd zijn verblijfsvergunning afgewezen. Luciën reageert in zijn eigen onnavolgbare stijl: ‘In zijn flat logeert dezer dagen de achtmans kasekoband Live Mo Bradi Banti uit Suriname: drums, gitaren, keyboard, saxofoon en trompetten. Dan treedt Luciën Blinker op als imitator, en zal in de lijzige toonzetting van Bouterse zeggen: ‘Meneer de voorzitter, zoals u weet is het bedrijf Saily’s Snacks, meer bekend als Kentucky Kip, in 1993 in Nederland begonnen met de mogelijkheden die wij hadden. Maar nu vragen wij ons eigen af: waarheen leidt de weg waar wij naartoe moeten?’(beide passages uit de Volkskrant, Sietse van der Hoek).
Ronald Ludwig Liauw Anjie was een liefhebber. Van een flink stuk hardlopen op zijn tijd, modelvliegtuigen, muziek en van mooie vrouwen, zoals zoveel mannen. Maar waarin hij zich onderscheidde was zijn liefde voor kunst. Bij veel Surinaamse kunstenaars kwam hij met enige regelmaat langs om te kijken of er nog mooie dingen te koop waren.Tot het zijn huis uitpuilde.
Ro Liauw Anjie overleed op 3 mei na een ziekbed van meer dan tien jaar. Hij wist dat hij uiteindelijk aan zijn ziekte zou bezwijken en had alle tijd om zelf zijn uitvaart vorm te geven. Hij wilde gecremeerd worden, niet in de oven, maar op Weg naar Zee. En graag in een kist beschilderd door zijn vriend Erwin de Vries. Die kreeg het verzoek enkele weken tevoren. Het zou De Vries niet zijn geweest als er geen naakte vrouw op het deksel kwam, met daarnaast een groep hardlopers. Zijn eerste kunstwerk voor op de brandstapel.
Een hoopje as bleef over. En natuurlijk de foto’s.
Ronald Ludwig Liauw Anjie was een liefhebber. Van een flink stuk hardlopen op zijn tijd, modelvliegtuigen, muziek en van mooie vrouwen, zoals zoveel mannen. Maar waarin hij zich onderscheidde was zijn liefde voor kunst. Bij veel Surinaamse kunstenaars kwam hij met enige regelmaat langs om te kijken of er nog mooie dingen te koop waren.Tot het zijn huis uitpuilde.
Ro Liauw Anjie overleed op 3 mei na een ziekbed van meer dan tien jaar. Hij wist dat hij uiteindelijk aan zijn ziekte zou bezwijken en had alle tijd om zelf zijn uitvaart vorm te geven. Hij wilde gecremeerd worden, niet in de oven, maar op Weg naar Zee. En graag in een kist beschilderd door zijn vriend Erwin de Vries. Die kreeg het verzoek enkele weken tevoren. Het zou De Vries niet zijn geweest als er geen naakte vrouw op het deksel kwam, met daarnaast een groep hardlopers. Zijn eerste kunstwerk voor op de brandstapel.
Een hoopje as bleef over. En natuurlijk de foto’s.
Price Based Country test mode enabled for testing Suriname. You should do tests on private browsing mode. Browse in private with Firefox, Chrome and Safari
