Ronald Ludwig Liauw Anjie was een liefhebber. Van een flink stuk hardlopen op zijn tijd, modelvliegtuigen, muziek en van mooie vrouwen, zoals zoveel mannen. Maar waarin hij zich onderscheidde was zijn liefde voor kunst. Bij veel Surinaamse kunstenaars kwam hij met enige regelmaat langs om te kijken of er nog mooie dingen te koop waren.Tot het zijn huis uitpuilde.
Ro Liauw Anjie overleed op 3 mei na een ziekbed van meer dan tien jaar. Hij wist dat hij uiteindelijk aan zijn ziekte zou bezwijken en had alle tijd om zelf zijn uitvaart vorm te geven. Hij wilde gecremeerd worden, niet in de oven, maar op Weg naar Zee. En graag in een kist beschilderd door zijn vriend Erwin de Vries. Die kreeg het verzoek enkele weken tevoren. Het zou De Vries niet zijn geweest als er geen naakte vrouw op het deksel kwam, met daarnaast een groep hardlopers. Zijn eerste kunstwerk voor op de brandstapel.
Een hoopje as bleef over. En natuurlijk de foto’s.
‘Ik ben soms een ongeleid projectiel’ 
De op 1 december 2011 overleden granman Gazon Matodja, grootopperhoofd der Aukaners, werd op 10 april naar zijn laatste rustplaats gevaren in Puketi, nabij Drietabiki in Oost-Suriname. De maandenlange ceremoniële voorbereidingen waren overeenkomstig zijn status. De 91-jarige Gazon, die vanaf 1966 ‘gaanman’ was, werd eind augustus gekroond tot ‘Koning der Aukaners’. Hij was drager van het Grootlint in de Ere-Orde van de Gele Ster en Ridder in de Orde van Oranje Nassau. Zijn kroon en staf van massief goud behoorden tot de relikwieën die bij de kist met het gebalsemde lichaam waren opgesteld. Andere granmans, dorpshoofden, politici en zijn vrouwen, alsook duizenden andere belangstellenden staken zich in hun beste kledij om Gazon hun laatste eer te bewijzen. 
Theo Para is essayist. Zijn bundel De schreeuw van Bastion Veere, om de rechtsorde in Suriname is in tweede druk verschenen 
Kunsthistoricus Bart Krieger bespreekt elke maand een kunstwerk 
Al stap je zo vaak in het vliegtuig, je verlaat Suriname nooit helemaal. Ook andersom weigert het land stellig zijn plek in je gedachten op te geven. In Samenspel, een boekje vol verhalen en gedichten, vingen Lydia en Orlando Emanuels hun herinneringen aan het land van hun jeugd. 
