Schrijver en publicist Karin Lachmising
opereert in het maatschappelijk middenveld als
‘communicatiestrateeg met een filosofische inslag’
Lost in translation
Ik zag de film Lost in Translation (2003) van Sofia Coppola na jaren weer opnieuw. Een film waarin het verloren gevoel van de hoofdfiguur – magnifiek gespeeld door Bill Murray – een extra dimensie krijgt vanwege de voor hem oneigen en dus vreemde Japanse setting. In zijn rol van bijna ‘vergane’ grote Amerikaanse filmster wordt hij in Japan als Big Movie Star binnengehaald voor een reclamespot van een whiskymerk. In deze vreemde situatie ontmoet hij zijn eveneens verloren voelende zielsverwant, vertolkt door Scarlett Johansson, met wie hij zich onderdompelt in de onwerkelijke, ultramoderne Japanse wereld, met een voor hen onverstaanbare taal en onbekende tradities. Een wereld die resoneert met het onwerkelijk verloren gevoel van binnen. Een soms bijna komische weergave van twee mensen die elkaar vinden in een onwerkelijkheid, om uiteindelijk terug te keren naar hun werkelijke bestaan. Misschien sprak de film mij vooral daarom aan: die bijna hilarische beelden die werden neergezet naast het prachtige stille drama om het ‘verloren’ gevoel van mensen over te brengen. Hoe we soms proberen alles zo normaal mogelijk te vinden.
