Hennah Draaibaar projecteert universele cinemain Surinaams perspectief Het begint meteen heftig. In de openingsscène van Tyrannosaur schopt Joseph, het hoofdpersonage, met één welgemikte trap in de ribben zijn hond dood, die aangelijnd voor de pub op zijn baasje stond […]
Armand Snijders beoordeeltelke maand een of meertv-programma’s Niemand heeft het eeuwige leven en doorgaans ook geen zicht op het moment van haar of zijn eigen definitieve einde. Dat gold dus eveneens voor Werner Duttenhofer, oprichter en bevlogen directeur van Radio […]
Schrijver en publicist Karin Lachmisingopereert in het maatschappelijk middenveld als‘communicatiestrateeg met een filosofische inslag’ Suriname op weg naar het ‘sportiefste land’ Ik denk dat ik Pim zie, is het Pim? Het is inderdaad Pim de la Parra. We kijken thuis […]
Schrijver en publicist Karin Lachmising
opereert in het maatschappelijk middenveld als
‘communicatiestrateeg met een filosofische inslag’
Lost in translation
Ik zag de film Lost in Translation (2003) van Sofia Coppola na jaren weer opnieuw. Een film waarin het verloren gevoel van de hoofdfiguur – magnifiek gespeeld door Bill Murray – een extra dimensie krijgt vanwege de voor hem oneigen en dus vreemde Japanse setting. In zijn rol van bijna ‘vergane’ grote Amerikaanse filmster wordt hij in Japan als Big Movie Star binnengehaald voor een reclamespot van een whiskymerk. In deze vreemde situatie ontmoet hij zijn eveneens verloren voelende zielsverwant, vertolkt door Scarlett Johansson, met wie hij zich onderdompelt in de onwerkelijke, ultramoderne Japanse wereld, met een voor hen onverstaanbare taal en onbekende tradities. Een wereld die resoneert met het onwerkelijk verloren gevoel van binnen. Een soms bijna komische weergave van twee mensen die elkaar vinden in een onwerkelijkheid, om uiteindelijk terug te keren naar hun werkelijke bestaan. Misschien sprak de film mij vooral daarom aan: die bijna hilarische beelden die werden neergezet naast het prachtige stille drama om het ‘verloren’ gevoel van mensen over te brengen. Hoe we soms proberen alles zo normaal mogelijk te vinden.
Hennah Draaibaar projecteert universele cinema
in Surinaams perspectief
Amour
Politieagenten dringen een appartement in Parijs binnen. Rustig maar grondig gaan ze te werk. Zakdoeken voor de mond, snel een raam open. In de slaapkamer vinden ze dat waar ze naar op zoek zijn. De beginscène van Amour van regisseur Michael Haneke, begint met het einde. En meteen na de openingsscène word je als kijker meegenomen naar wat er aan voorafgegaan is. De film die langer dan twee uur duurt, gaat over (de titel zegt het al) Amour! Liefde!
Armand Snijders beoordeelt
elke maand een of meer
tv-programma’s
Politiek journaal
DOE-parlementariër Carl Breeveld veegde in november vorig jaar, voor zijn doen behoorlijk stevig, de vloer aan met de gang van zaken bij het STVS Journaal. En terecht. Het is dé ergernis van iedere televisiekijker met hersenen die omvangrijker zijn dan die van een struisvogel. De STVS is het meest politiek gekleurde van de negentien stations die ons land rijk is. Veel zenders stralen het gedachtegoed uit van de eigenaren, die niet geheel toevallig ook politicus zijn. Ik zeg bewust ‘niet geheel toevallig’, want de zendvergunning hebben ze te danken aan het feit dat ze juist politicus zijn (geweest).
Parbode-hoofdredacteur Iwan Brave
laat zijn gedachten golven
Dubbele hemelvaart
‘Ikke!’, riepen we hard in koor toen onze moeder, zomaar op een dag, vroeg: ‘Wie wil er naar Nederland?’ Ik was de jongste en amper zes. Wat Nederland precies inhield, wist ik niet. Ja, we moesten Nederlands praten want dat was ‘beschaafd’ en Suriname ‘is van Nederland’, leerde je. Desondanks besefte ik niet dat het een land was. Voor mij was Nederland een soort hemel, omdat het vliegtuig erheen ging. Bij tijd en wijle vloog er een heel hoog over, een witte streep trekkend door het blauw.
Schrijver en publicist Karin Lachmising
opereert in het maatschappelijk middenveld als
‘communicatiestrateeg met een filosofische inslag’
Accepteren en aanpassen
‘Voorlopig kunnen we niet weg’. Niemand van ons had kunnen bedenken dat dit de boodschap zou zijn op de tweede dag van onze training. De wind trok aan, zware regenbuien en misschien ook wel vloed, Jamaica stond onder ‘storm watch’. Zeven mensen die nog maar net een dag eerder met elkaar kennis hadden gemaakt, zouden vijf dagen lang gedwongen aan elkaar overgeleverd zijn.
Armand Snijders beoordeelt
elke maand een of meer
tv-programma’s
Monique
Ik word regelmatig door mensen aangesproken die zeggen: ‘Weet je waar je eens over moet schrijven in Uitgekeken…?’ Het was echter nog niet eerder voorgekomen dat ik werd gewezen op een programma dat nog uitgezonden moest worden. Een talkshow op ATV met Monique Breeveld in de hoofdrol. ‘Monique Breeveld?’, stamelde ik verbaasd. ‘Maar die kan toch helemaal niet presenteren?’ In juli vorig jaar schreef ik onder de kop ‘Panodrama’ over Panorama, ook op ATV. Ik citeer mijzelf voor het gemak even: ‘De presentatie, afwisselend in handen van een dame en een heer, is bedroevend slecht. Vooral zij lijkt te lijden aan cameravrees en wekt de indruk dat ze een uur lang geen flauw benul heeft waarover ze praat.’ Die ‘zij’ is dus Monique Breeveld.
Parbode-hoofdredacteur Iwan Brave
laat zijn gedachten golven
Ik heb altijd al iets gehad met het woord ‘meer’. Niet omdat ik per se maar meer wil, maar dat woord fascineert mij gewoon. Vanwege zijn verschillende betekenissen: vermeerdering en een uitgestrekte watervlakte. Wat mij zo fascineert aan deze vorm van ‘polysemie’ is dat de context meteen duidelijk is, zonder dat je een nanoseconde hoeft te schakelen. Als iemand zegt: ‘Ik wil meer’, dan sta je op en hervult zijn glas. Maar als hij zegt: ‘Ik wil naar het meer’, dan sta je op en wandelt met hem mee. Twee totaal verschillende dingen. Alhoewel. Iemand die hunkert naar een ‘meer aan liefde’, wil beide.
Price Based Country test mode enabled for testing Suriname. You should do tests on private browsing mode. Browse in private with Firefox, Chrome and Safari
