‘De grondwet is een stuk papier. Het is geen bolwerk. Als de wet niet wordt gehandhaafd, als wij en onze vertegenwoordigers in het Congres hem niet handhaven, dan is hij krachteloos’ – Kim Wehle, hoogleraar rechten en auteur van How […]
‘De grondwet is een stuk papier. Het is geen bolwerk. Als de wet niet wordt gehandhaafd, als wij en onze vertegenwoordigers in het Congres hem niet handhaven, dan is hij krachteloos’ – Kim Wehle, hoogleraar rechten en auteur van How […]
Bouterse contra Santokhi
Als de regering niet vroegtijdig valt, zijn er pas in 2015 algemene verkiezingen. Maar voor de twee grootste partijen, de regerende NDP van president Desi Bouterse en de oppositionele VHP van oud-minister van Justitie en Politie en DNA-lid Chandrikapersad Santokhi, lijken de verkiezingen al begonnen. Opmerkelijk in die propagandaoorlog is de voorkeur elkaar om de oren te slaan met een overloper. Men slaat geen krant open of de lezer wordt getrakteerd op het overlopen van een VHP’er naar de NDP, of een NDP’er naar de VHP. De overloper wordt steevast met veel fanfare onthaald door de partijleider. Wat ook opvalt, is dat het bij de overlopers tot nu toe om Hindostaanse politici gaat. Het lijkt geen toeval, de NDP maakt zich grote zorgen om de groeiende populariteit van de Obama van de VHP, de als outsider gekozen nieuwe voorzitter van de VHP. In de strijd om het Hindostaanse electoraat plaatst de crypto-Creoolse NDP, die zich vanwege electoraal opportunisme als multi-etnisch uitgeeft, nadrukkelijk etnisch-Hindostaanse leden op de voorgrond. Buiten de interne verkiezingen om worden in het hoofdbestuur van de NDP, een partij die zich afficheert als kampioen van de mofinawan, posities gereserveerd voor de BVD. Dat is de partij van de superrijke Dilip Sardjoe, een toonbeeld van verstrengeling van politiek en grootkapitaal. De onbesuisde Rashied Doekhie, bekend van de knokpartij in het parlement, figureert als anti-VHPpitbull, een rechterlijk vonnis wegens belediging van VHP-parlementslid Jogi ten spijt. Omdat Bouterse zich kennelijk op voorhand kansloos acht om Santokhi onder het Hindostaanse electoraat te verslaan, is Rabin Parmessar opgedragen – ‘ik weet zelf niet waarom’ – zich in Wanica in te schrijven om het tegen de VHP-leider op te nemen. Maar de grote strijd gaat niet tussen Parmessar en Santokhi. Santokhi heeft in de laatste verkiezingen de NDP in zijn kiesdistrict Wanica overtuigend verslagen. Terwijl hij toen geen VHP-lijsttrekker was – de oude partijelite trachtte hem klein te houden – bleek hij toch de belangrijkste vote-getter. Santokhi was geen traditionele politicus, meer een professional. Hij had zich eerder als academisch geschoolde politieofficier onderscheiden als voorman van de Narcoticabrigade. Hij was ook de man die het politieonderzoek naar de Decembermoorden leidde. Als minister van Justitie en Politie bracht Santokhi law and order. Burgers voelden zich weer veilig. Zijn profiel als wetshandhaver was zo scherp dat hij van Bouterse de als scheldnaam bedoelde bijnaam ‘Sheriff’ kreeg. Minister Santokhi waarborgde de rechtsstatelijke voorwaarden voor het 8-decemberstrafproces. Niet straffeloosheid, maar gerechtigheid was zijn devies. De internationale samenwerkingsverbanden van minister
Theo Para is essayist. Zijn bundel
De schreeuw van Bastion Veere, om de rechtsorde in Suriname
is in tweede druk verschenen
De wijsheid van non-discriminatie
Steve Meye is staatsbisschop met een fors salaris, met dank aan de belastingbetaler, gefiatteerd door zijn Volle Evangelie-kerkganger president Bouterse, drugsveroordeelde en hoofdverdachte in het geschorste 8 decemberstrafproces. Naar de algemene beginselen van behoorlijk bestuur zou deze salaristoekenning door de president deugdelijk gemotiveerd moeten worden. Een rechtsstatelijk principe is immers de scheiding van kerk en staat. Het salaris van de staatsbisschop is nooit gemotiveerd. Door dit salaris te accepteren, heeft Meye op zijn beurt de schijn van politieke bevooroordeeldheid tegen zich. Is de hoogste loyaliteit voor God of voor de president gereserveerd? In het wereldlijke verkeer geldt immers wie betaalt, die bepaalt. Op de ‘eenheids- en verzoeningsmanifestatie’ op het Onafhankelijkheidsplein leek Meye niet een man van God, maar een onruststoker van de president. De eenheid en verzoening op die manifestatie werden gesymboliseerd door de omhelzing van de coalitieleiders, allen met een strafblad. Diegenen die niet aan dat soort verzoening wilden deelnemen waren volgens Meye ‘staatsvijanden’ die ‘moesten worden geïdentificeerd’. Op zondag 6 mei bracht Meye zijn Engelssprekende collega Tamara Bennett in het geweer. Meye vroeg haar wat met de critici van de amnestiewet moet gebeuren. Bennett zei eerst in een visioen de critici als “pigs” te hebben gezien. Ze noemde hen “the wicked ones” om eraan toe te voegen “which you should destroy”. Aan deze fascistische haatpraat verschafte Meye een podium. Schaamteloos liet hij een vreemdeling zijn landgenoten uitschelden voor varkens. Toen Meye onder vuur kwam van de verontwaardiging in de samenleving bood hij zijn excuus aan. Hij zei dat zijn aanvallen niet gericht waren tegen de critici van de amnestiewet, maar tegen allen die niet aan verzoening wilden deelnemen, ook voorstanders van de amnestiewet. Meye loog. Er was geen enkele voorstander van de amnestiewet die zich tegen de ‘eenheid en verzoening’ van Bouterse verzette. Maar ook al loog Meye niet, het om een andere mening uitsluiten van burgers is discriminatie. Toen Bouterse zijn macht nog moest vestigen, wekte Meye de indruk dat zijn bekeerling was veranderd en beloofde hij een publiek excuus van de president voor de Decembermoorden. De tijd leerde dat hij ook toen loog. Er kwam helemaal geen verzoeningsgebaar. Sterker, er kwam een zelfamnestie en allen die zich daartegen keerden werden door de president van “destabilisatie” beschuldigd en gebrandmerkt als “vijanden van het volk”. In het aangezicht van de tegenspraak, verschrompelde Meye’s spiritualiteit en zong hij mee in het koor van de ideologische ontrechting.
Theo Para is essayist. Zijn bundel
De schreeuw van Bastion Veere, om de rechtsorde in Suriname
is in tweede druk verschenen
De constitutionele crisis
President Bouterse heeft op zijn pro-amnestie meeting op het Onafhankelijkheidsplein, kort voor de cruciale Krijgsraadzitting van 11 mei, de Decembermoorden gebagatelliseerd. Het waren slechts “vijftien doden in driehonderd jaar”. Hij begreep niet waarom daar zo een ophef over wordt gemaakt. De nabestaanden en hun sympathisanten die protesteerden tegen de amnestie-inmenging in het lopende 8-decemberstrafproces werden door de president – in het jaren tachtig revojargon – uitgemaakt voor “vijanden van het volk”.
Theo Para is essayist. Zijn bundel De schreeuw van Bastion Veere, om de rechtsorde in Suriname is in tweede druk verschenen
Het uur van de waarheid
Bijna drie decennia na de brandstichtingen, ontvoeringen, martelingen, moorden, verschijningsverboden en leugens – ‘op de vlucht neergeschoten’ – van 7, 8 en 9 december 1982 dreigt de definitieve ontmaskering van de architect van die misdrijven. Het bewijs tegen Desi Bouterse in het 8 decemberstrafproces is naar het oordeel van vooraanstaande strafpleiters als Gerard Spong overweldigend. ‘Voor veel minder word je in Nederland schuldig geacht.’ Irvin Kanhai, die met zijn cliënt ook zijn eigen politieke biografie (PALU) verdedigt, ziet de bui al hangen.
Theo Para is essayist. Zijn bundel De schreeuw van Bastion Veere, om de rechtsorde in Suriname is in tweede druk verschenen
De cultuur van feedback
Scientia vincerit tenebras (kennis verdrijft het duister)
Wat zijn de gevolgen van mijn handelen? Voor de gemeenschap, mijn vrienden, mijn familie, voor mij? Nu en in de toekomst? Een mens die zijn verantwoordelijkheid neemt, stelt zich die vragen. Als hij (of zij) de antwoorden aandurft, zoekt hij feedback. Daartoe stelt hij zich open en toetsbaar op.
Theo Para is essayist. Zijn bundel de schreeuw van Bastion Veere is in tweede druk verschenen
Het heengaan van broer Anil
Anil Ramdas met toenmalig Parbode-hoofdredacteur Leonoor Wagenaar in 2006
ESSAY
Theo Para is essayist. Zijn bundel De schreeuw van Bastion Veere is in tweede druk verschenen
De sigaar van Onoribo
Soms toont het staatkundige leven zich als komedie. Het is nu politiek correct te beweren dat een drugsveroordeelde en hoofdverdachte van massamoord ‘democratisch is gekozen tot president van Suriname’. Ook in de Caricom. Op het altaar van het internationaal recht pronkt de nationale soevereiniteit. Als feitelijke machthebber ben jij de baas in jouw land, ongeacht jouw kennen, kunnen of slachtoffers.
Price Based Country test mode enabled for testing Suriname. You should do tests on private browsing mode. Browse in private with Firefox, Chrome and Safari