PARBODE MAGAZINE

Theo Para

Theo Para

Parbode GEPLAATST OP 1 augustus 2012

Theo Para is essayist. Zijn bundel
De schreeuw van Bastion Veere, om de rechtsorde in Suriname 
is in tweede druk verschenen

De wijsheid van non-discriminatie

Steve Meye is staatsbisschop met een fors salaris, met dank aan de belastingbetaler, gefiatteerd door zijn Volle Evangelie-kerkganger president Bouterse, drugsveroordeelde en hoofdverdachte in het geschorste 8 decemberstrafproces. Naar de algemene beginselen van behoorlijk bestuur zou deze salaristoekenning door de president deugdelijk gemotiveerd moeten worden. Een rechtsstatelijk principe is immers de scheiding van kerk en staat. Het salaris van de staatsbisschop is nooit gemotiveerd. Door dit salaris te accepteren, heeft Meye op zijn beurt de schijn van politieke bevooroordeeldheid tegen zich. Is de hoogste loyaliteit voor God of voor de president gereserveerd? In het wereldlijke verkeer geldt immers wie betaalt, die bepaalt. Op de ‘eenheids- en verzoeningsmanifestatie’ op het Onafhankelijkheidsplein leek Meye niet een man van God, maar een onruststoker van de president. De eenheid en verzoening op die manifestatie werden gesymboliseerd door de omhelzing van de coalitieleiders, allen met een strafblad. Diegenen die niet aan dat soort verzoening wilden deelnemen waren volgens Meye ‘staatsvijanden’ die ‘moesten worden geïdentificeerd’. Op zondag 6 mei bracht Meye zijn Engelssprekende collega Tamara Bennett in het geweer. Meye vroeg haar wat met de critici van de amnestiewet moet gebeuren. Bennett zei eerst in een visioen de critici als “pigs” te hebben gezien. Ze noemde hen “the wicked ones” om eraan toe te voegen “which you should destroy”. Aan deze fascistische haatpraat verschafte Meye een podium. Schaamteloos liet hij een vreemdeling zijn landgenoten uitschelden voor varkens. Toen Meye onder vuur kwam van de verontwaardiging in de samenleving bood hij zijn excuus aan. Hij zei dat zijn aanvallen niet gericht waren tegen de critici van de amnestiewet, maar tegen allen die niet aan verzoening wilden deelnemen, ook voorstanders van de amnestiewet. Meye loog. Er was geen enkele voorstander van de amnestiewet die zich tegen de ‘eenheid en verzoening’ van Bouterse verzette. Maar ook al loog Meye niet, het om een andere mening uitsluiten van burgers is discriminatie. Toen Bouterse zijn macht nog moest vestigen, wekte Meye de indruk dat zijn bekeerling was veranderd en beloofde hij een publiek excuus van de president voor de Decembermoorden. De tijd leerde dat hij ook toen loog. Er kwam helemaal geen verzoeningsgebaar. Sterker, er kwam een zelfamnestie en allen die zich daartegen keerden werden door de president van “destabilisatie” beschuldigd en gebrandmerkt als “vijanden van het volk”. In het aangezicht van de tegenspraak, verschrompelde Meye’s spiritualiteit en zong hij mee in het koor van de ideologische ontrechting.