Curaçao en Suriname zijn door de geschiedenis onafscheidelijk met elkaar verbonden. Zeker voor wat betreft het slavernijverleden en de plantagecultuur. Daarom is het gedegen boek ‘Zoutrif’ van Miriam Sluis, over de plantage Rif St. Marie ook voor Surinamers interessant. En herkenbaar. Zoals ze zelf schrijft: ‘Een verhaal van onderdrukking en geloochende schaamte, dat is niet alleen een Curaçaos verhaal.’
Soms vraag je je af waarom een bepaald boek op de markt verschijnt en wat de auteur daarmee beoogt. ‘Van Hindostaanse herkomst en… [lees verder]’ van Ismene Krishnadath is zo’n boek. De al even onmogelijke en mysterieuze ondertitel ‘De niet-etnische oriëntatie van Surinaamse schrijvers en hun bijdrage aan de definiëring van het concept van Caribische identiteit’ doet al het ergste vermoeden. Na het lezen blijft er maar één prangende vraag over: ‘Waarom heb ik dit in hemelsnaam gekocht?’
Soms vraag je je af waarom een bepaald boek op de markt verschijnt en wat de auteur daarmee beoogt. ‘Van Hindostaanse herkomst en… [lees verder]’ van Ismene Krishnadath is zo’n boek. De al even onmogelijke en mysterieuze ondertitel ‘De niet-etnische oriëntatie van Surinaamse schrijvers en hun bijdrage aan de definiëring van het concept van Caribische identiteit’ doet al het ergste vermoeden. Na het lezen blijft er maar één prangende vraag over: ‘Waarom heb ik dit in hemelsnaam gekocht?’
Omgevallen stapels vochtige oude kranten zag journalist Archie Sumter, toen hij in 1999 een blik wierp op het archief van dagblad de Ware Tijd. De voormalige verslaggever van Brabant Pers (en dito voorlichter van Suralco) begreep de noodzaak van een persgeschiedenis van Suriname voordat het te laat was en de bronnen verpulverd zouden zijn. Met collega Marc de Koninck ging hij aan de slag. Het resultaat is K’ranti! De Surinaamse Pers 1774 – 2008. Een boek waar best wat op aan te merken valt, maar waarvan het belang groot is. Sumter zelf heeft het eindresultaat niet meer kunnen aanschouwen, hij overleed in 2006.
Omgevallen stapels vochtige oude kranten zag journalist Archie Sumter, toen hij in 1999 een blik wierp op het archief van dagblad de Ware Tijd. De voormalige verslaggever van Brabant Pers (en dito voorlichter van Suralco) begreep de noodzaak van een persgeschiedenis van Suriname voordat het te laat was en de bronnen verpulverd zouden zijn. Met collega Marc de Koninck ging hij aan de slag. Het resultaat is K’ranti! De Surinaamse Pers 1774 – 2008. Een boek waar best wat op aan te merken valt, maar waarvan het belang groot is. Sumter zelf heeft het eindresultaat niet meer kunnen aanschouwen, hij overleed in 2006.
Soms kan een boek verrassen. Dat geldt zeker voor ‘Degroeten aan de koningin, reis door Suriname’ van Karin Anema. Eenwonderbaarlijke aaneenschakeling van wonderlijke ervaringen in een, zeker vooreen bakra, wonderlijk land. Het verhaal overIscha, de twaalfjarige zoon van schrijfster Karin Anema, aan het begin van hetboek, is al direct aangrijpend. De jongen is Perthes-patiënt, wat inhoudt datzijn bot en zijn heupkop in sneltempo afsterven; de jongen zit, om zijn beenniet te belasten, afwisselend in een rolstoel of loopt op krukken. Detop-orthopeden in Nederland kunnen niets voor hem doen; het zal alleen maarerger worden.
In uiterste nood gaan ze in Suriname naar Pake junior aan deMeursweg. Hij is vermaard om zijn behandeling van fracturen en botaandoeningen.Op traditionele wijze, zonder magie. Samen zoeken ze hem op, hij blijkt eenkleine gespierde Saramaccaan en de tolk vertaalt haar verhaal over de ziektevan haar zoon. Hij vraagt of de jongen met zijn krukken voor hem heen en weerwil lopen. ‘Aandachtig keek hij toe, liep toen op hem af, draaide hem om entrok zijn broek een stukje omlaag. Met zijn duim drukte hij op het stuitje.’Dan komt hij in een eindeloze woordenstroom met zijn diagnose: er was sprakevan een stremming van de lichaamssappen. Eerst zou hij de bloedsomloop metkruiden weer op gang brengen, daarna de ruggengraat behandelen, vervolgens deheup, het been en de voet. Hij zei dat hij de heup kon genezen.
In de dagen daarop zocht Pake in het bos naar de geschiktekruiden. Hij kookte er een mengsel van, deed het op een opengevouwen strookwatten en bracht dat kompres aan op Ischa’s ruggengraat. Dat moest er dedaaropvolgende weken op blijven zitten, dus niet zwemmen of baden. Binnen eenweek meldde de jongen dat hij voor het eerst sinds twee jaar geen pijn meerhad. Pake was tevreden, de kruiden deden hun werk. Nu moest Ischa gaan lopen,Pake dwong hem om zonder krukken op het zieke been te staan en als hij het hééllangzaam, aan de arm van zijn dokter neerzet, blijkt dat hij al kan staan!Daarna maakte Pake weer een ander middel met negen kruiden om de verkortespieren en pezen te behandelen. Als moeder en zoon samen een paar dagen opGalibi zijn oefent hij op het natte zand en al snel kan hij zonder krukken eenkamer lopend doorkruisen.
Elke zomer trekt het Surinaamse Kwakoe Festival gedurendezes weekeindes in juli en augustus meer dan een miljoen bezoekers naar hetBijlmerpark in Amsterdam. Voetbal, muziek en heerlijk eten zijn debelangrijkste ingrediënten van het evenement, dat in dertig jaar uitgroeide tothet kloppende hart van de Surinaamse gemeenschap in Nederland. It’s Kwakoetime! Feel Kwakoe!
De sceptici waren het unaniem eens: de house-scene inSuriname zou te klein zijn om het NIS te vullen voor een leuk dansfeestje.Maakt niet uit welke grote naam ook op het affiche zou prijken. De zwartkijkersen pessimisten hebben ongelijk gekregen. Een beroemde deejay, twee danseressenen rond de vierduizend partygangers hebben bewezen dat ook in Suriname serieuzehouseparty’s mogelijk zijn. Parbode danste mee…
Price Based Country test mode enabled for testing Suriname. You should do tests on private browsing mode. Browse in private with Firefox, Chrome and Safari
