Kwakoe komt eraan en dat gebeurt nooit geruisloos. Ook dit jaar niet. Het evenement is in handen van een deels blanke organisatie en een fanatiek deel van de Afro-Surinaamse gemeenschap accepteert dat niet. Redi musu, roepen zij. Terug naar de […]
Foute leiders en hun vrienden Dat in ons land tal van politici rondlopen met een allesbehalve schoon blazoen, is geen nieuws. Maar dat er zoveel het nu voor het zeggen hebben op het hoogste niveau en zij ook hun vrienden […]
Festival van goede bedoelingen Suriname staat aan de vooravond van het grootste evenement uit zijn geschiedenis: Carifesta XI. De organisatie pronkt met ambitieuze plannen en verwacht de investering met gemak terug te verdienen uit toerisme. Die lat ligt erg hoog, […]
De Surinaamse fruitexport lijkt langzaam maar zeker dood te bloeden. De citrusexport daalde van 88 ton in 2007 naar 14 ton in 2011. Het Surinaamse Capricorn Project Ltd gaf daarnaast cijfers vrij van de groente-export, die het met een lichte […]
The end Verhaaltraditie tussen teloorgang en opleving Vertelavonden, wedstrijden, workshops: men zou kunnen denken dat tori’s nog op ieders lippen liggen. Maar afgezien van georganiseerde events die de vertelkunst levend houden: wie vertelt eigenlijk nog verhalen? Heeft de traditie een toekomst? […]
Gewoel op de begraafplaats
Het is een woelige periode voor bewoners en medewerkers van de Rooms-katholieke Begraafplaats aan de Schietbaanweg in Paramaribo. De rust van de bewoners wordt verstoord door de ruimingswerkzaamheden en verbouwingen. De werknemers, hosselaars die vaak al tientallen jaren op de rustplaats klussen, klagen dat de nieuwe directeur geen werk meer aan ze geeft. Ondertussen groeit de overlast van daklozen en verslaafden op het terrein.
“Ze noemen de begraafplaats een rustplaats, maar zo kunnen de doden toch niet rusten!?” Marlon ‘Brando’ Glen wijst naar de omgespitte grond rondom de oude mahonieboom in het midden van de begraafplaats. Kapotte grafstenen liggen op een hoop. Van de honderden graven die op dit gedeelte van het hof lagen, is slechts een handvol bewaard gebleven. Het merendeel van de stoffelijke resten is in een groot ‘massagraf’ terechtgekomen. Enkele kisten zijn herbegraven in een nieuw aangelegd stuk. De 52-jarige Brando is een kind van de R.K. Begraafplaats. Het huis waarin hij opgroeide staat op een steenworp afstand van het kerkhof, in de Prinsessestraat. Al sinds zijn vroege jeugd is hij bijna dagelijks op de begraafplaats te vinden. “Mijn grootmoeder werkte hier. Ze maakte graven schoon. Toen ik klein was, nam ze me vaak mee, om er te spelen en te helpen met het schoonmaken.” Zo leerde hij snel alle graven uit zijn hoofd kennen. Op zijn zeventiende begon Brando als grafdelver. In die tijd werkten naast zijn grootmoeder ook zijn moeder, broers en ooms er. Van zijn ooms leerde hij hoe je een graf betegelt. Dit ging hem goed af. Zo goed zelfs dat er vanuit het buitenland naar hem gevraagd werd om tegelwerk te doen.
Surinaamse boekenmarkt wil maar niet groeien
De eeuwige kinderschoenen
Het lukt de Surinaamse boekenmarkt niet de kinderschoenen te ontgroeien. Het aantal uitgeverijen is minimaal, een distributienetwerk ontbreekt en vanwege de taalovereenkomst komen we niet onder het juk van de Nederlandse markt uit. Met het kinderboek als positieve uitzondering, worden er bar weinig boeken gelezen. “Als je van een boek honderd exemplaren verkoopt, mag je al in je handen klappen.”
Suïcide. Een toenemende doodsoorzaak in Suriname. Het doodzwijgen schept slechts de illusie van een kleiner wordend probleem. Hoog tijd voor echte oplossingen, pleiten cultuurfilosoof Jef Crab en arts Asha Mungra. Twee visies vanuit dezelfde conclusie. “Er is iets goed mis met de maatschappij.”
Het imago van onze politie
Vastgeroeste machocultuur
De politie je beste kameraad, heet het. Maar de Surinaamse praktijk blijkt zeer weerbarstig. Legio voorbeelden van onprofessioneel en machogedrag. Een rapport van de Verenigde Naties (VN), dat het zorgwekkende imago van het Korps Politie Suriname (KPS) bevestigt, beveelt aan: dienstbaarder opstellen. Waar gaat het dan mis? “Onze vriendschap eindigt waar mijn werk begint.”
Time is money, ook in Suriname
Waar Suriname van oudsher het imago van een hangmat, chillen en no span heeft, is binnen de bedrijfsmuren een cultuur van targets, overwerken en stress opgekomen. Het besef van time is money groeit ook hier gestaag. Hoe valt dit met elkaar te rijmen? Een zoektocht naar de nieuwe ‘Surinaamse tijd’.
Price Based Country test mode enabled for testing Suriname. You should do tests on private browsing mode. Browse in private with Firefox, Chrome and Safari
