Christine Werners: vechten voor rechten

In de tweede helft van de jaren zeventig, toen duizenden landgenoten op het vliegtuig stapten richting het moederland, vroeg Christine Werners geboren Samsom de Surinaamse nationaliteit aan. Na een procedure van ongeveer een jaar behoorde ze in 1977 tot de Surinamers van het eerste uur. Sommige mensen worden geboren in het verkeerde lichaam, Christine werd geboren in het verkeerde land. Ze was al zeer betrokken bij land en volk, maar raakte gaandeweg steeds meer geïnteresseerd in het binnenland en het conflict met de overheid over grondenrechten. We halen herinneringen op aan die strijd.

Voor de onafhankelijkheid, in 1971, kwam Christine met haar echtgenoot, jurist Siegfried Werners, en drie kleine kinderen naar ons land. Van 1977 tot 1984 en van 1990 tot 1992 verbleef ze in Brussel en in Brasilia vanwege het diplomatieke werk van haar echtgenoot. In1973 vond ze een baan als leerkracht Nederlands en Maatschappijleer op de A.L. Waaldijkschool, de Eerste Surinaamse Huishoud- en Nijverheidsschool. In deze functie kwam ze naast de stadse meisjes ook jongedames uit het binnenland tegen.

“Ik was onder de indruk van het zelfrespect van de jongedames en het respect dat zij toonden voor hun eigen cultuur. Op feestdagen bijvoorbeeld liepen de Creoolse meisjes met een koto. De dames uit het binnenland daarentegen droegen hun eigen traditionele pangi. Zij hadden hun eigen cultuur waaraan ze hun zelfrespect ontleenden. Sommige dames waren lid van de sociaal-culturele vereniging Nieuw-Aurora. Deze vereniging hielp destijds kinderen, uit het binnenland gevlucht voor de Binnenlandse Oorlog, met hun huiswerk. En ze waren heel erg met hun eigen cultuur bezig, traden op met zang en dans.”

Lees het hele interview deze maand in Parbode.

0

Gedeeld