Mila probeerde haar bezwete dijen van elkaar los te maken zonder teveel aandacht te trekken. Haar stoel kraakte luid. Ze voelde de priemende blik van de voorzitter onmiddellijk op zich gericht en bleef daarom gespannen naar de mier staren die aan het balanceren was met een cakekruimel. Uit haar ooghoek zag ze dat Sharon naast haar onopvallend aan een muskietenbeet probeerde te krabben. Haar gezicht was rood, en haar haar plakte slierterig op haar voorhoofd. Mijn God, hoe lang duurde dit nog? “Heerlijk hè, zo buiten?” riep de voorzitter op dat ogenblik met schrille stem. “Jaja, heerlijk, zo ongedwongen, zo authentiek, zo echt Surinaams!” De dames buitelden over elkaar in hun lofprijzingen. Mila klemde haar tanden op elkaar. ‘En zo heet, en zoveel vliegen in het markoesasap. Ook zo echt Surinaams’, vulde ze in gedachten grimmig aan. Ze had zich van alles voorgesteld bij de diplomatic ladies lunch, maar niet dat ze zouden belanden in een wazige warung.
Alsof de voorzitter haar aanvoelde, brak deze ineens in een woordvloed uit: “Het spijt me, het is hier afschuwelijk. Maar ik wil zo graag bewijzen dat het kan, gewoon onder de mensen zijn! Ik bedoel, toen we het regeerakkoord gingen ondertekenen moesten we lopen. Lopen! Op mijn hakken helemaal naar Best Western, om iedereen te wijzen dat we van het volk zijn. Wat is zo veranderd in die drie jaar tijd dat ik nu in een lelijke gepantserde Cadillac moet rijden? Niemand ziet je! Ik vind er zo niks meer aan om First Lady te zijn!” De laatste zin ging verloren in hysterisch gesnik.
“Misschien kan je man de Paus vragen om zo’n Paus-mobiel? Die zijn transparant gepantserd”, probeert Mila voorzichtig. “Dan ziet iedereen toch wat je draagt.” Ingrids gezicht klaarde op. “Oh ja! Maar dan kan het pas in 2014. Want hoe Desi dat wintiboek in ontvangst heeft genomen, ik die homovlag heb opgehangen en Desi met Divali heeft gezongen, zijn we al over ons quotum van demonische dingen voor dit jaar. Als we nu ook nog verder met de Paus gaan aanpappen, krijgt Steve echt een aanval…” De dames verzonken weer in somber gepeins. Tot Sharon opveerde. “Ik heb het! Je geeft dat gepantserd kreng gewoon aan Steve cadeau. Dat is een heel stuk indrukwekkender dan die Hummer die hij nu rijdt: dan is hij de eerste met een heuse Bishop-mobiel!” Bewonderend applaus. Dat is nou echte diplomatie!
Nu populair
