Column: Suriname overstelpt door nationalisme

Er doet zich iets merkwaardigs voor in de Surinaamse politiek. Van oudsher zijn er al twee ‘nationale’ partijen, de NPS en de NDP, hoewel sommigen van mening zijn dat de NPS historisch gezien meer een etnische (creoolse) partij is. De laatste tijd lijkt het wel of alle partijen met een etnische achtergrond druk doende zijn om zich om te vormen tot ‘nationale’ partijen. Het wordt dus dringen in de strijd om de gunst van de kiezer. De leiders van al die nationale partijen, of ze nu Bouterse heten, Rusland, Santokhi, Somohardjo, Wangsabesari, Waterberg of Brunswijk, zullen u de komende tijd proberen te overtuigen dat hún partij de allerbeste is.

Natuurlijk zult u als kiezer proberen uit te vinden wat de verschillen zijn. U wilt niet zomaar op iemand stemmen die op u lijkt. U zult kijken naar de normen en waarden van de politieke leiders, u zult oog hebben voor hun historische prestaties of wanprestaties en u zult proberen uit te zoeken wat voor u de beste keuze is in financieel opzicht. U mag best een beetje naar uw eigen beurs kijken, tenslotte. Misschien zult u zelfs de verkiezingsprogramma’s van al die nationale partijen erbij halen. U zult ontdekken dat ze als twee druppels water op elkaar lijken. Ze willen allemaal goed onderwijs en goede gezondheidszorg, meer aandacht voor productie, een snelle ontwikkeling van de agrarische sector en het toerisme nieuw leven inblazen. Dit zal u dus niet helpen bij het maken van uw keuze!

Er zijn maar weinig partijen in Suriname die zich ideologisch profileren, in de zin van socialistisch, liberaal, conservatief of groen (milieupartij). Misschien moet ik een uitzondering maken voor de partijen SPA (een partij op sociaaldemocratische grondslag) en DOE (een partij die opkomt voor goed bestuur). Onlangs las ik in Parbode dat zich een groene partij profileert in Suriname. De nieuwe voorzitter van de Amazone Partij Suriname, René Artist, pretendeert dat zijn partij opkomt voor een schoner milieu. Het zal ongetwijfeld oprecht bedoeld zijn, maar deze partij zegt ook op te komen voor de belangen van inheemsen én, u raadt het al, een nationale partij te zijn. Bij deze partij krijgt u dus drie voor de prijs van één. Het lijkt een interessante optie, maar wie er even over nadenkt, realiseert zich dat de verschillende belangen al snel zullen botsen.

Het lijkt erop dat de Surinaamse politiek momenteel transformeert van etnisch naar nationaal, om uiteindelijk weer uiteen te vallen in verschillende ideologische stromingen. Misschien kunnen we pas spreken van volwassenwording van de Surinaamse politiek als er ideologisch echt iets te kiezen valt? Tot het zover is, heeft de kiezer vooral de keus tussen héél veel soorten nationalisme. 

0

Gedeeld