Cultuurtuin: Onze toekomst na 2030 – Parbode Sneak Peek

Allereerst een waar gebeurd verhaal. Mijn vriendin komt bij me op bezoek. Ze heet Buitenman en houdt niet van klagen. Maar vandaag moet ze een klaagzang kwijt. Ze komt net van het Centraal Bureau Burgerzaken. Haar kaart moest uit de bak ‘gelicht’ worden, opdat ze een bewijs van inschrijving zou kunnen bekomen. Met dat bewijs kon ze dan haar lijdensweg langs de overige instanties vervolgen. Dit alles in een poging om alle nodige verblijfsstempels op tijd in haar nieuwe paspoort te verzamelen.
Nu was ze telefonisch al verkeerd voorgelicht door een medewerkster van eerder genoemd Bureau Burgerzaken en op advies van die medewerkster voor niemendal naar de Vreemdelingendienst gereden. Kortom, helemaal ontspannen stond mijn vriendin eerlijk gezegd niet voor het loket. De dienstdoende juffrouw die haar kaart moest lichten, had het paspoort van mijn vriendin nodig. Met in de ene hand het paspoort, draaide de medewerkster zich om en opende met de andere hand behendig de lade met de letter B. Een lade met heel veel kaarten.
Vervolgens begon de consciëntieuze juffrouw haar zoektocht naar de juiste kaart. Mijn vriendin zag met afgrijzen dat de dienstverleenster vóóraan in de kaartenbak begon. Eerste kaart niet, tweede kaart niet, derde kaart ook niet, enzovoorts. Helaas duurde het bij het toepassen van deze werkwijze wel heel lang voordat de medewerkster tot de conclusie kwam dat ze de kaart niet kon vinden. En helaas duurde het daarna nog een kwartier voordat ze op instigatie van haar chef de kaartenbak andermaal had doorploegd om uiteindelijk de juiste kaart wel uit de lade te kunnen halen.
Mijn arme vriendin stond zich ondertussen behoorlijk te verbijten, vooral ook omdat de leidinggevende geen acht sloeg op de manier waarop zijn medewerkster aan het werk was. Dus toen de medewerkster haar paspoort overhandigde met de woorden ‘morgen na tienen’ – een volzin kon er niet af – ontplofte mijn vriendin. ‘Ik denk het niet!!!’, beet ze de onthutste ambtenaar toe.
Van de weeromstuit kreeg ze toestemming om de afhandeling van haar zaak nog diezelfde ochtend af te wachten. Mijn vriendin mocht plaatsnemen. Er stond een bank. Hoe lang het wachten zou duren, wilde mijn vriendin weten. Dat kon de medewerkster niet precies aangeven. Maar wel ‘een tijdje’. Uiteindelijk ontving ze, na ruim een kwartier wachten, tegen betaling van SRD 1 het verlangde bewijs. ‘Enig idee hoeveel arbeidzame uren verloren gaan door deze ondeskundigheid en deze onverschilligheid?!’, raasde mijn vriendin ter besluit van haar litanie.

Tot zover dit verhaal. Nu een heerlijk bericht. Er is licht aan het eind van de tunnel. De toekomst ziet er voor ons land bijzonder goed uit, grandioos zelfs. De jaren 2015 en 2016 mogen dan zware jaren zijn geweest, maar met nog twee maandjes 2017 te gaan, kunnen we toch wel zeggen dat die moeizame jaren grotendeels achter ons liggen. Mooier nog, tot 2030 is ons kostje gekocht. Immers, er is opnieuw goud gevonden in onze bodem, veel goud! Voorlopig wel 40.000 kilo en waarschijnlijk vinden ze namens ons binnenkort nog veel meer. Laat dat even rustig bezinken, ruim 40.000 kilo!

Het hele artikel is te lezen in het novembernummer van Parbode.

0

Gedeeld