Dansen op de boot

Carla (55)
“Ik maakte met een groepje een uitstapje met de postboot toen een klasgenoot van me, Iwan, aan boord kwam met wat kennissen waar een hele knappe vent bij was: Kies. Hij was gekleed in een paars hemd en bruine corduroy broek. Met z’n allen zijn we bij Alliance aan land gegaan. Ik heb daar nog een foto van, waar Kies ook op staat. Pas op de terugreis zou ik hem echt ontmoeten; we zaten met een groepje benedendeks, praatten, lachten en dansten wat. Bijna terug in de stad vroeg hij mij nog net ten dans.
Twee maanden later ontmoette ik hem toevallig weer toen ik van school kwam. We hebben toen heel lang met elkaar gesproken en bij dat gesprek kwam ik erachter dat zijn vriendinnetje ook aan boord was tijdens die boottocht. Maar nadat hij mij had gezien, was het vreemd genoeg vrijwel direct uit.
Tijdens die wandeling is onze relatie pas echt begonnen, ik was toen negentien. Sindsdien zijn we echt elke dag bij elkaar geweest. Inmiddels is dat al 36 jaar. Hij is van een vrolijke man een verdrietige man geworden. Een ziekte heeft hem verzwakt en de dood van zijn moeder, met alle perikelen er omheen, heeft hem behoorlijk depressief gemaakt.
Onze levens lopen trouwens merkwaardig parallel. Mijn moeder is vlak na zijn moeder overleden en onze vaders zijn in dezelfde tijd verongelukt toen we nog klein waren. Wij moesten elk ook inspringen om voor de kleintjes te zorgen. Beiden waren we daarom al vroeg stoer en zelfstandig, maar tegelijkertijd, van binnen, ook erg klein en verlegen. Daarom begrijpen we elkaar goed en passen we zo goed bij elkaar. Ik hou van hem, ik wil hem echt niet missen.”

Kies (53)
 “Mijn vriend Iwan had gevraagd of ik met een boottocht wilde meegaan, maar hij had zonder met me af te spreken ook zijn zus meegenomen met wie ik een relatie had. Ik was trouwens ook gekomen met mijn andere vriendin, Sjaantje, dus ik kwam die dag echt in de problemen. Het ging allemaal goed totdat we gingen roken in de machinekamer en daarna besloten naar de meisjes terug te gaan. Ik wist eerst niet wat ik moest doen, want mijn vriendinnen hadden ondertussen wel half-half door wat er aan de hand was en dat ik ook Carla wel leuk vond. Iwan heeft uiteindelijk de twee dames onder zijn hoede genomen en ik ben gaan dansen met dat waanzinnig mooie meisje, Carla dus.
Pas een paar maanden later zou ik haar bij toeval weer terug zien. Ik was achttien en had al heel wat vriendinnen gehad. Maar eerlijk gezegd nog nooit van iemand gehouden. Ik deed hét al vanaf mijn vijftiende en bijna altijd met Creoolse meisjes; bij Hindostaanse meisjes moest je honderd jaar aan hun voeten liggen om een zoentje te krijgen. Maar bij dit Hindostaanse meisje was ik onmiddellijk verkocht, ik had nog nooit zoiets moois gezien. Ik hield meteen van haar. Ik keek in haar ogen en bam, iedereen om mij heen ging ‘dood’, we waren alleen op de wereld.
Ik kon haar daarna geen dag meer met rust laten, na een jaar woonden we bij elkaar. We kregen twee fijne kinderen. Het was vaak heel gezellig in huis; andere kinderen kwamen bij ons thuis en dan verzon ik gekke spelletjes. Carla zorgde voor lekkers en was als een moeder voor iedereen. Maar nu zijn de kinderen groot en wij nog maar met z’n tweetjes. Na al die jaren houd ik nog steeds van haar. Ik zou zeggen, maak van je lovestory iets goeds, een mooi verhaal, daar kun je lang op teren.”