Een betonnen mythe
Een brug die Brazilië met Frankrijk verbindt, dat moet een grap of hallucinatie zijn. Ware het niet dat het hier gaat om een brug over een rivier in Zuid-Amerika, die Brazilië scheidt van Frans – Guyana, een overzees departement van Frankrijk. De Oyapock is niet eens zo’n brede rivier, dus zo vreemd was het plan voor de aanleg van een brug nu ook weer niet. Toch is de brug al drie jaar een spookbrug: hij ligt er wel, maar je kunt er niet overheen.
Het gebied waar de brug tussen Frankrijk en Brazilië is gebouwd, wordt door de bewoners ‘de vallei van Oyapock’ genoemd. Op de ene oever ligt Saint – Georges, een kleine gemeenschap van vierduizend inwoners. Op de andere oever ligt Oyapock, een dorp met zo’n 24.000 inwoners. Iedere ochtend bij zonsopgang varen er tientallen pirogues, kleine bootjes, van de ene naar de andere oever. Braziliaanse kinderen gaan naar school aan de Franse kant, zonder paspoort, zonder politiecontrole. Het is als het oversteken van een straat. De bewoners van de vallei spreken Creools, Frans, Portugees. Velen gaan ongemerkt over van de ene op de andere taal. De voorbije eeuwen hebben een unieke gemeenschap voortgebracht: mensen van het water en het bos.
Het idee om Frankrijk en Brazilië op deze afgelegen plek met elkaar te verbinden, ontstond in 1997, na een ontmoeting tussen de Franse president Jacques Chirac en zijn Braziliaanse collega Fernando Henrique Cardoso. Het moest een nieuwe fase inluiden in de Frans – Braziliaanse betrekkingen. Probleem was destijds wel dat er aan beide zijden van de geplande brug geen noemenswaardige wegen waren. Naar de hoofdstad Cayenne, aan de kust van Frans-Guyana, lag alleen een onverharde weg. En in Brazilië voerde een eveneens onverharde weg over honderden kilometers naar Macapá, de hoofdstad van het district Amapá. Deze ‘BR-156’ is nog steeds voor een groot deel niet geasfalteerd.
Verder lezen? Koop dan nu de Parbode. Nog tot eind deze maand in de winkel en daarna verkrijgbaar via de redactie.
Nu populair
