Chandra
“Je hebt zo’n programma op BVN, van de Nederlandse televisie… ‘Opsporing verzocht’ of, nee, dat is voor kinderen die hun echte ouders zoeken, dat ding van die mensen die ooit verliefd waren en nu elkaar zoeken… ‘Memories!’ Ja! Dat is het geloof ik… Daarin zou ik willen! Bij wijze van spreken dan, hè, ik zou het nooit echt durven. En het is ook écht niet om het nog eens over te doen, die eerste keer. San, ik ben over de zestig, die tijd is voor mij echt voorbij, hoor. Ik zou alleen willen weten of het voor hem net zó sprookjesachtig mooi, zo teder en romantisch was … Zoals toen heb ik het de rest van mijn leven nooit meer meegemaakt. Hij was ook zo aantrekkelijk… met die olijfkleurige huid, en die wimpers… daar kwam geen einde aan… echt een Bollywood acteur zoals je ze nu in de kranten wel ziet…
“We woonden in het district, in Nickerie. Er was daar heel veel sociale controle: iedereen lette op je. Zeker als je een jong, knap meisje was. En knap was ik! Als ik nu naar foto’s van mezelf kijk, ja hoor, een echte Sheila.
“Mijn ouders waren ontzettende moederkloeken, vooral op mij en op mijn zusjes werd scherp gelet. Alleen naar buiten mocht niet, dan stuurden ze een broertje met ons mee.
“Hij was een studievriend van mijn broer. De dag dat hij voor het eerst bij ons op bezoek kwam… ik liep de kamer binnen en stond stokstijf stil. Het vuur sloeg me uit mijn wangen, heet en koud tegelijk… ik wist niet wat te zeggen, staarde maar. Tenslotte keerde ik me met een ruk om en vlóóg de kamer uit… met bonkend hart. Hij zal wel gedacht hebben: wát een bakvis! Achteraf denk ik: het moet liefde op het eerste gezicht zijn geweest. Een blikseminslag…
“Ook toen hij vaker bij ons kwam, stond telkens weer het zweet in m’n handen. En hij? Zelfverzekerd was hij, een man van de wereld. Hij kwam uit de stad, was zelfs met zijn Nederlandse vader een keer mee naar Holland geweest. In elk geval had hij direct door hoe zwaar ik het van hem te pakken had gekregen. En begon hij werk van me te maken.
“Onwaarschijnlijk hoe bedreven ik in die tijd raakte in het verzinnen van smoesjes. Met m’n zusjes naar de winkel en dan even gauw naar achteren, waar hij op me stond te wachten. Eerst handjes vast houden, elkaar diep in de ogen kijken, de eerste steelse kus… Omdat die momenten zo schaars waren, liepen we eigenlijk heel snel van stapel. En wilden we steeds nóg dichter bij elkaar zijn, nóg intiemer worden.
“Maar dat vereiste een meestersmoes. De gelegenheid deed zich bij toeval voor… Mijn tante werd plotseling heel ziek. Met de postboot ging m’n moeder op ziekenbezoek. En met die waakhond buiten de 
stad, hadden we opeens veel meer vrijheid.
“Die geliefde moest op de huisdieren van zijn oudoom passen, die was op dat moment uitlandig. Op de fiets ben ik naar daar gereden. Het was een huis met een grote achtertuin. Bomen rondom, veel bloemenstruiken, faya lobi, palulu. Hij had een picknickmand gevuld. Met koude kippenbout, puntbroden en drinken. In die tuin spreidde hij een deken uit.
“Hoewel we alletwee wisten dat het die dag ging gebeuren, was het toch heel ontspannen. We aten wat, we babbelden, en gingen elkaar strelen en kussen, het was ook zo vanzelfsprekend om daar uiteindelijk naakt bij elkaar in dat groen te liggen. Natuurlijk dat ding van hem, zijn toli, ik had zoiets nog nooit gezien. Maar hij liet het me aanraken, deed vóór wat lekker voor hem was. En hij streelde mij. Tot ik van beneden in vuur en vlam stond. Ik kwam klaar door zijn vingers, mijn lichaam schokte er van. En pas tóén ging hij in me. Ik wist niet wat me overkwam! Zó overweldigend, zó totaal en het híéld maar niet op. Die pure opwinding maakte me dronken. En die gefilterde zon door dat groene bladerdak staat nog op mijn netvlies gegrift.
“Die dag heb ik in m’n lichaam nog zo lang gekoesterd. Maar een tweede gelegenheid deed zich niet meer voor. Mijn moeder kwam weer thuis en na de vakantie is hij naar de stad gegaan om door te leren.
“Nee, ik heb hem nooit meer gezien. Hij is vast de wijde wereld ingetrokken, terwijl ik in dat rijstdorp achterbleef, werd gekoppeld aan een jongen waar ik niet van hield, kinderen kreeg… Het was echt een sprookje van één dag. Daarom zou ik hem nog wel eens willen vragen of het voor hem net zo bijzonder was. ‘Memories’ ja. Ik moest het mijn hele leven doen met die memories.”
Nu populair
