Iedere maand vertellen verliefde lezers over dat eerste moment waarop de vonk oversprong…
De droom die werkelijkheid werd
Dayenne (30)
“Romano heb ik twaalf jaren terug voor het eerst gesproken op een huwelijk. Ik stond met mijn vriendinnen te praten. Hij kwam naar ons toe en groette mij alleen. De anderen in de groep begonnen te lachen toen hij weg was. Sinds die dag werd ik ‘mevrouw Romano’ genoemd. Na een jaar ontmoette ik hem op een concert. Hij trok de stoute schoenen aan en kwam naar mij toe: of ik het erg zou vinden als hij mij gezelschap hield. Doordat mijn vriendinnen zo over hem spraken, begon ik hem leuk te vinden, dus ik stemde toe. Hij liet een mooie smile zien en begon te praten over koetjes en kalfjes. Om tien uur eindigde het concert en hij vroeg mij direct of hij me thuis mocht afzetten. Ik aarzelde niet en zei ja. Daar begon het. Toen wij in de auto zaten, vroeg hij mij uit eten. Wij reden helemaal naar Chi Min aan de Cornelis Jongbawstraat. Daar vroeg hij mij direct ten huwelijk. Ik zei nog twee weken nodig te hebben om hem antwoord te geven. Hij vond het niet erg en we gaven onze huisnummers aan elkaar; een mobiele telefoon was toen een luxe. Ik was na het gesprek van die avond smoorverliefd, maar wilde het nog niet toegeven. Wij zaten beiden op de middelbare school. Na de afgesproken twee weken gaf ik hem mijn jawoord.
Nu zijn wij tien jaren getrouwd. We hebben nog geen kinderen, maar dat maakt ons niet ongelukkig. Ik geniet elke dag weer van hem, ik zou geen andere man willen. Hij is heel rustig, ik praat daarentegen veel. Zijn mooie roze lippen op zijn donkere huid maken mij gewoon gek. En zijn O-benen! Ik kan een hele dag praten over deze man; hij is uniek.”
Romano (34)
“Gezien mijn christelijke opvoeding was ik elk jaar op kamp te Engedi, daar heb ik Dayenne de eerste keer gezien. Zij was een meisje van zestien jaar en ik was twintig. Die dag was het gewoon raak, het was liefde op het eerste gezicht. Zij keek niet eens naar mij, ondanks dat ik voortdurend strak naar haar keek. Ik heb er twee jaren lang van gedroomd om haar te zien, omdat ik niet wist welke kerk ze bezocht. Ik werd uitgenodigd door een vriend om een huwelijk bij te wonen. Ik was heel blij toen ik Dayenne daar zag, omdat mijn droom voor een deel was uitgekomen. Ik liep naar de groep waarin zij zich bevond en groette haar, door de vreugde was ik de andere dames vergeten. De avond van dat concert kreeg ik gewoon een drang om te gaan; normaal ga ik niet naar concerten. Tot mijn verbazing stond Dayenne alleen te swingen op de muziek van een gospelgroep. Ik zei tegen mezelf: ‘Romano, vandaag moet je het doen. Laat deze kans niet voorbij gaan’. Terwijl ik tot haar sprak, bedacht ik hoe ik haar ten huwelijk kon vragen. Ik moet eerlijk zijn: na het gesprek op het concert bedankte ik God, want ik proefde gewoon dat ik haar man zou worden. Dayenne is anders dan andere dames qua karakter. Ze heeft een heel klein hart, ondanks haar vrijpostigheid. Ik geniet elke dag weer van haar kroeshaar, dat ze niet wil straighten. Wat haar ook zo uniek maakt, zijn haar bolle wangen. Zij is mijn eerste vriendin en nu mijn vrouw, met wie ik mijn oude dag wil doorbrengen. We willen nu moeder en vader worden. Deze liefde gaat nooit meer weg, Dayenne, ik hou van je en ik weet dat het wederzijds is.”
