Time for change?
Barack Obama heeft, zoals verwacht, de Amerikaanse presidentsverkiezingen gewonnen. De tijd zal leren welke gevolgen dit heeft voor de Verenigde Staten, Suriname en de rest van de wereld. Van de keuze van de Amerikanen gaat vooral een belangrijke boodschap uit: soms is het echt tijd voor verandering. Een boodschap waar onze Surinaamse politici, bijna allemaal stokoud en vooral vastgeroest in de maar niet uit te roeien heers- en verdeelpolitiek, wat van kan kunnen leren. En de Surinaamse kiezers niet te vergeten.
De Amerikaanse kiezer heeft aangetoond niet bang te zijn voor een verandering, het kiezen voor het onzekere. Ze hebben aangegeven klaar te zijn met de traditionele politiekvoering die ze vanuit Washington wordt opgedrongen. Obama is jong, relatief onervaren en (bovenal) heeft hij niet de witte kleur die men van een president gewend is. Maar zijn heldere boodschappen komen over, slaan aan.
Surinamers zijn ook al lang klaar met de huidige politieke leiders, die het bij de gratie van het etnische hokjes denken al decennia voor het zeggen hebben. Niemand heeft nog geloof in ze, niemand vertrouwt ze meer. Natuurlijk wil iedereen wat anders, een frisse wind die ze wegvaagt. Maar ze durven niet. Ook omdat de gevestigde partijen geen jong bloed naar voren willen schuiven. Maar er zijn voldoende jongere potentiële politici in ons land, alleen wordt hen op de podia van de gevestigde partijen geen ruimte geboden om hun visie te verkondigen. Ze moeten wachten tot de Venetianen, Sardjoe’s en Somohardjo’s zijn uitgestorven. Maar dan is het al te laat, dan staat weer een nieuwe, grijze en verdorven, club klaar om het stokje over te nemen.
In 2010 worden in Suriname verkiezingen gehouden. Mijn wens is dat de kiezers voordat ze in het stemhokje een vakje inkleuren eens daadwerkelijk nadenken over wat ze moeten doen om echt veranderingen door te voeren. Dat kunnen ze doen door niet klakkeloos voor de lijsttrekker te stemmen, maar door juist voor de lagere kandidaten op de lijst hun voorkeur uit te spreken. Dus voor iemand die ze wel vertrouwen, wiens boodschap ze wel aanspreekt. Als we dat als Surinamers collectief doen, dan bereiken wij wat de Amerikanen ook voor elkaar hebben gekregen: verandering. Yes we can!
Raymond wongsodikromo
Paramaribo Pak rammel
In Mi Tori in Parbode 31 las ik het relaas van twee kinderen die stelselmatig jarenlang door hun moeder en oma werden mishandeld. Een schokkend verhaal, waarbij ik mij afvraag waarom niemand eerder aan de bel heeft getrokken. Ik hoor doorlopend verhalen van kinderen die meer dan een pak slaag krijgen. Kindermishandeling is een doodzonde, die de kinderen voor het leven tekent. Waarom treden hulpverleners en onderwijskrachten hier niet tegen op? Ziet men dan echt niet wat er aan de hand is, is men bang of denken ze van wat kan mij het schelen? Ik denk dat het ook te maken heeft met een gebrek aan scholing, waardoor men de problemen vaak niet onderkent. Hier ligt eigenlijk een taak bij de overheid, maar daar is men niet eens in staat om voldoende wetgeving en controlemechanismen in te stellen om dit soort excessen tegen te gaan. Waarschijnlijk zal men pas in actie komen als het echt te laat is. Leg dat maar eens uit aan al die kinderen die het slachtoffer zijn.
Theresia Dubois
Amsterdam
Nu populair
