Debby (33)
“ik zou de klok graag willen terugdraaien, als dat had gekund. ik ben een alleenstaande dame die een goede baan en een relatie heeft opgegeven voor de politiek. nadat ik de middelbare school in 2000 had afgerond, ben ik in 2004 gaan werken bij een bekend particulier bedrijf in suriname. ik werkte daar zes jaar op de afdeling interne controle. Dit was de eerste geschikte baan die ik kon vinden na vier jaar intensief solliciteren.
Het was erg moeilijk geweest om werk te krijgen. ik had het overal geprobeerd, zowel bij de overheid als in de particuliere sector. Op een zaterdag in februari 2004 kwam ik in de stad een oud-medestudente tegen. Zij vertelde mij dat het particuliere bedrijf in kwestie dringend naar mensen zocht. ik heb direct de maandag erna heel vroeg mijn brief ingeleverd en de volgende dag werd ik al gebeld om te komen voor een sollicitatiegesprek. ik mocht op woensdag beginnen met werken, met een startsalaris van vijftienhonderd srd per maand.
Doordat ik hard werkte, kreeg ik al snel promotie en andere toeslagen. ik was geliefd bij de directeur, maar dat viel niet in goede aarde bij mijn collega’s. Het werd moeilijk voor mij; ik werd tegengewerkt bij het uitvoeren van mijn werk. Maar nadat er een bespreking was gehouden over de onrust op de afdeling, werd de werksfeer hersteld. Het werken was weer prettig; we konden goed met elkaar optrekken en samen uitgaan buiten werkuren werd een ware hobby.
in 2009 besloot ik mij actief te gaan bezighouden met de politiek. Dat was het begin van de verkeerde beslissingen in mijn leven. ik kreeg van een van mijn collega’s een formulier om in te vullen voor het verkrijgen van mijn lidmaatschap. Zo werd ik lid, en ik was direct heel actief binnen de partij. alle vergaderingen woonde ik bij, ook als het bestuur naar andere districten ging. ik begon mijn gezin en mijn baan te verwaarlozen.
Mijn partner begon te klagen, maar ondanks zijn geklaag, veranderde ik niets aan mijn doen en laten. Ook mijn twee dochters zag ik minder, omdat ik vaak na het werk direct doorging naar vergaderingen. Mijn partner zocht overal naar hulp. Hij ging zelfs naar de voorzitter van de partij om zijn beklag te doen. Dit was echter water naar de zee dragen, want de voorzitter was juist blij met zo’n actief lid als ik. na een jaar volhouden, hakte mijn partner de knoop door en besloot hij mij te verlaten. Ook werd ik ontslagen op mijn werk, waar ik inmiddels al het salaris had van 3.850 srd netto per maand. ik bleef dus achter zonder baan en zonder partner.
Vandaag de dag, vijftien jaar later, werk ik bij de overheid als administratieve kracht met een salaris van vijftienhonderd srd. ik laat mij nooit meer zo misbruiken binnen een politieke partij en bemoei me dus ook niet meer met de politiek. ik ben nu een alleenstaande moeder met twee kinderen. Mijn ex-man heeft een heel mooi leven opgebouwd met een andere dame, met wie hij ook een dochtertje heeft. De directeur van mijn vorige werkgever wil niets meer van mij horen. spijt komt altijd te laat.”
Nu populair
