Een kort gesprek met woordkunstenares Zulile Blinker; ze was hier, is inmiddels weer weg, komt misschien straks terug, wie weet…
De wereld is haar toneel.
“Ik noem mezelf wereldburger van Surinaamse origine. Ik ben opgegroeid op Sint Maarten, en vólgroeid in Nederland, waar ik nu woon. Die drie samen dat ben ik. Ik heb de flow grotendeels van Sint Maarten, het ‘grijp je kansen nú, want je weet nooit wanneer die boot met toeristen weer weggaat’. Je weet nooit wat morgen brengt. Als ik hier ben denk ik wel eens hoho, wakker worden! Als een klein eiland al die dingen kan doen… Kijk bijvoorbeeld naar de toeristenindustrie, het kan beter ingezet en benut worden. Hoe kunnen we Suriname branden? Breng het in kaart. Maak je mensen er klaar voor met onder andere educatie en voorlichting over de komst van de Caricom.
“Ik kom uit een familie van echte ‘stadsnegers’. We zijn opgegroeid met de boodschap: je moet iets worden in de maatschappij. Ik wou naar de theaterschool, maar ‘nee meisje, liever word je arts’. Na wikken en wegen ben ik overgeschakeld op Internationale communicatie. Past beter bij mij, goede mix van mijn zakelijke en artistieke kant. We zijn een hechte familie. Mijn broer is mijn beste vriend, mijn zus mijn beste vriendin. Mijn ouders hebben jarenlang gewerkt in het onderwijs. Mijn moeder was mijn juf in de zesde klas. Ik moest de beste leerling zijn. De druk was groot. Tot nu toe kan ik heel goed presteren onder druk.”
In Nederland studeert Zulile Internationale Communicatie & Management. Voeg daarbij haar schrijftalent (sinds haar negende schrijft ze) en je krijgt een woordkunstenares die weet wat ze wil. Ze grijpt alle kansen aan om te leren, te groeien. Zo stapt ze tijdens haar studie parmantig af op de organisator van het festival Palabras in Paradiso, Amsterdam, met de woorden ‘Je mist nog iets. Je mist mij op het podium’. Sindsdien staat ze op het podium.
Ze begint haar carrière bij FunX radio, een omroep voor jongeren. “Nieuw talent ontdekken en motiveren: wie ben je, wat wil je, waarom wil je dat? De juiste vragen stellen, zodat de luisteraars hun eigen antwoorden kunnen vinden.” Ze krijgt bekendheid als ‘Love Sista’ van de Love Lounge; met een praatprogramma, praten zonder vooroordelen, over homoseksualiteit, incest, een breed scala van onderwerpen.
Zulile weet heel goed wat ze wil en welke kant ze nog op wil gaan. “Ik wil heel graag een bijdrage leveren aan het documenteren van de verhalen in het Caribisch gebied. Een steentje bijdragen aan die documentatie. De verhalen vertellen aan het volk. Over twintig jaar zie ik mezelf rustig zitten met mijn laptop ergens in het Caraïbisch gebied en ik schrijf boeken, toneelstukken, films en gedichten.
“Ik denk dat mijn voorouders mij bezielen. Ik vind op dit moment Suzanne du Plesis heel interessant. Als ik schrijf heb ik het gevoel dat zij en haar slavin, achter mij zitten. Ik vind overigens niet dat alleen zwarte mensen onze voorouders zijn, ik heb, gedwongen of ongedwongen, ook witte voorouders. De verhalen komen naar mij toe.
Ik ben opgegroeid met de winticultuur. Ik sta ervoor open. Ik zie mezelf nog als een kind. Ik geloof niet in het volwassen plaatje dat voorgeschoteld wordt door de maatschappij. Je moet nooit vergeten dat er nog een kind in je leeft. Dat kind moet je voeden.
“In mijn werk heb ik geen spijt van de dingen die ik gedaan heb. In mijn privé-leven ga ik nu zorgvuldiger om met mensen. Als het niet goed gaat, zeg ik het nu gewoon. Je kunt een mens niet veranderen. Je kunt alleen leren hoe je ermee moet omgaan.”
“Ik ben wel trots dingen, zoals dat ik mezelf vanaf mijn zeventiende heb opgevoed. Ik ben trots op de keuzes die ik in mijn leven gemaakt heb, dat ik het lef heb gehad om te zeggen dat ik geen geneeskunde meer ga studeren. Ik ben heel trots op mijn film ‘Ebony’ en de ZAMI Award 2008 die ik kreeg voor het lef in mijn werk en het doorbreken van taboes. Ik ben ook heel trots op mijn werk met jongeren. Ik zie ze steeds dichterbij komen. Ik raak ze. Open zijn met jezelf en weten wat je wilt in het leven is niet altijd zo makkelijk.Ik vind het mooi, dat ik iemand iets kan geven, een instrument waarmee hij in dit leven zijn weg kan vinden.”
Nu populair
