Dhanpati Mahabier-Adhin (85) – Zolang ik leef, zorg ik voor hem

Wanneer we het erf van de 85-jarige Dhanpati MahabierAdhin oprijden, breekt de eerste zonnestraal van de dag door de wolken heen. een klein en bescheiden stenen huis verschijnt in het licht. op het erf pronken talloze potten met fleurige bloemen.

Danphati begroet ons met een warme glimlach op haar gezicht. Ze zit rustig op het balkon, gekleed in een oudroze bloes met bijpassende rok, de rollator naast haar stoel in de aanslag. op haar onderarm prijkt een tatoeage. “In mijn tijd was dat in. Het is de naam van mijn man in het Hindi”, giechelt ze.

Dhanpati is geboren en getogen in Peperpot, Meerzorg. Haar grootouders kwamen uit India om zich in het district Commewijne te vestigen voor de landbouw. op haar vijftiende trouwde ze met de drie jaar oudere Adjodiapersad Mahabier. Afgelopen januari was het echtpaar zeventig jaar getrouwd.

Na de trouwerij verhuisde Dhanpati naar Nieuwe Grond, waar de oudste broer van haar echtgenoot voor het grootste deel van de inkomsten zorgde. “Hij was melkverkoper. Iedere ochtend bond hij twee melkbussen aan weerskanten van zijn bagagedrager, verzamelde melk in de wijk en fietste vervolgens naar de stad.”

Dhanpati heeft leuke herinneringen aan die tijd. “We woonden met allemaal jonge mensen samen. Mijn man, zijn broers, zus en de aangetrouwde vrouwen. We werkten allemaal hard voor de kost. Ik plantte voornamelijk groente en rijst, dat verkocht ik op de centrale markt. Ik houd heel erg van groente. Pampoen, boulanger; ik ben er gek op. ook maak ik graag saoto. De mensen van tegenwoordig eten sowieso te weinig groente en te veel vlees”, zegt ze, een vinger in de lucht stekend.

In haar schaarse vrije tijd speelde Dhanpati de damru, een soort trommel, en zong ze in een vrouwenband. “Dat vond ik geweldig! We traden op bij verjaardagen en bruiloften. Ik houd van gezelschap en vrolijke mensen.” ook ging ze af en toe samen met haar man naar de bioscoop bij Poelepantje, om naar Indiase films te kijken. op een gegeven moment zorgde de gezinsuitbreiding ervoor dat het huis op Nieuwe Grond uit zijn voegen groeide. Het echtpaar Mahabier verhuisde met de drie kinderen naar het huidige perceel op Houttuin. Ze kochten dit perceel vijftig jaar geleden voor vijftienhonderd gulden. Het begon met de bouw van een klein houten huisje, maar inmiddels staat er een stenen woning. Het echtpaar kreeg er nog negen kinderen bij. In totaal dus twaalf kinderen, van wie er zes in Nederland wonen. er zijn inmiddels ook tientallen kleinkinderen en achterkleinkinderen. “Van mijn kleinkinderen weet ik de namen nog wel, maar de generatie daarna wordt wat lastiger.”

Dhanpati is erg trots op haar familie en tevreden met haar leven. er is voortdurend aanloop van kinderen en kleinkinderen die een oogje in het zeil houden. Haar man Adjodiapersad is sinds enkele jaren dement, waardoor hij constante verzorging nodig heeft. Hierdoor is het echtpaar wat immobieler geworden. “Ik houd van een beetje wandelen. We gaan soms wel samen naar mijn broer in Meerzorg. Dan rijden we mee met onze vaste taxichauffeur Shasie, onze overbuurman. Meneer Shasie is fantastisch en mijn man is ook gewend aan hem. Ik ben wel geschrokken van hoe snel Meerzorg verandert. Vroeger waren er overal fruitbomen, er was een overvloed aan eten. Nu bouwen ze alles dicht. Ik zou nog graag naar Nederland willen, maar in deze situatie is dat lastig. Mijn man heeft verzorging nodig en zolang ik leef, laat ik hem niet in de steek. Ik zal altijd voor hem blijven zorgen. Wie weet, komt er eens nog een tijd dat ik naar Nederland kan gaan.”

0

Gedeeld