Dossier: Snelweg van politiek vermaak – Parbode Sneak Peek

Naarmate de verkiezingen naderen ontstaat er zowaar filevorming op de snelweg van overlopers. Partijleden struikelen nog net niet over elkaar heen in hun haast zich bij een andere partij te voegen. Voor de voorzitters het ideale excuus om hun collega’s een hak te zetten, onder groot genoegen van hun achterban.

President Desiré Bouterse komt bijna niet uit zijn woorden wanneer hij met fonkelende ogen ex-VHP-topper Sharmila Mansaram op het podium uitnodigt tijdens een massameeting van de NDP, juli 2017. Onder de beat van Kom uit de kast van Corona Band dansen ze glunderend onder de felle podiumlichten. De heupbewegingen van Bouterse en Mansaram waren nog niet helemaal op elkaar afgestemd, maar dat ze plotsklaps op eenzelfde lijn stonden mag duidelijk zijn.

Het Sharmila-syndroom

Mansaram was lange tijd het gezicht van de verjonging bij de huidige oppositiepartij VHP, waar ze bekend stond om haar verbale gedrevenheid, die vaak leidde tot botsingen in het parlement. Niemand vergeet de begrotingsbehandeling in 2008, toen Mansaram een rok tevoorschijn haalde omdat NDP-fractieleider (destijds in de oppositiebanken, red.) Kenneth Moenne kort daarvoor haar privéleven op de radio had besproken. ‘Ik hoop dat Moenne ballen toont, en dan bedoel ik spierballen, en de discussie hier in het parlement komt voeren’, was de boodschap van Mansaram. Ook in haar kritiek op Bouterse, onder andere als hoofdverdachte van de 8-decembermoorden, nam ze geen blad voor de mond. Tegen Radio 10 zei ze in 2010 dat Bouterse ‘maar eventjes president is’. Niet lang daarna werd ze per direct uit haar functie van onderdirecteur Algemeen Beheer bij Justitie & Politie ontslagen. ‘Politieke rancune’, bestempelde ze de beslissing van de regering onder leiding van Bouterse.

Meer dan 25 jaar heeft Mansaram haar krachten gegeven aan de VHP. Dat ze na haar vertrek in juli 2017 haar oranje shirt inwisselde voor een paars, hadden weinigen dan ook zien aankomen. Volgens Mansaram hielden ze er bij de VHP zelfs een aandoening aan over: het Sharmila-syndroom (zoals ze het zelf omschreef in een ingezonden artikel op Starnieuws, red). Voor zover te achterhalen bedoelt Mansaram hiermee dat ze haar bij de VHP niet kunnen loslaten. Maar het zou evengoed de naam van een syndroom kunnen zijn waarbij politici zich schijnbaar onverschillig bij de concurrent voegen. Mansaram was niet de eerste, en is al zeker niet de laatste politica op deze lijst.

Overladen met mannelijk testosteron halen partijvoorzitters regelmatig met glunderende voldoening nieuwe leden afkomstig van elkaar binnen. Paars en oranje staan daarbij lijnrecht tegenover elkaar. Maar ons politiek landschap kent meer kleuren. Ook de Pertjajah Luhur (PL) en de Hervormings- en Vernieuwingsbeweging (HVB) hebben hun handen vol aan elkaar, tot wederzijds vermaak.

Op hete kolen

De HVB, aanvankelijk een politieke beweging, ontstond na de verkiezingen in 2015 en bestond uit een groep van zestien ontevreden PL’ers die de partij destijds verliet. Onder leiding van Raymond Sapoen gaf de groep haar ondersteuning aan de herkozen regeringspartij NDP. Waar de PL in 2010 zelf nog samen in de coalitie met de NDP zat, had ze in 2015 niets goeds meer te zeggen over haar voormalige bondgenoot. Ook na het vertrek van Sapoen krijgt de reactie van de PL geen schoonheidsprijs: ‘Overloper!, Verrader!, Kontlikker!’ en ‘Kupari!’, zijn een greep uit de repliek.

Desondanks, of misschien mede hierdoor, groeide de HVB in ledenaantal, waarbij ze voornamelijk aar pijlen richtte op ontevreden PL’ers. ‘Het was de bedoeling om alle PL’ers te bewegen om hervorming en vernieuwing door te voeren binnen de PL, maar omdat de eenkoppige leiding van de PL deze vernieuwingen negeert en PL-kernen volop de overstap maken naar de HVB, zullen wij de beweging ombouwen tot een nieuwe politieke partij’, verklaarde Sapoen in januari 2017. Tien maanden later was Suriname een politieke partij rijker, met de huidige minister van Binnenlandse Zaken tevens ex-PL’er Mike Noersalim als voorzitter. Sapoen liet het voorzitterschap aan zich voorbijgaan, maar wordt nog steeds omschreven als ‘de politieke leider van de partij’. In januari 2019 maakte de HVB duidelijk dat het de verkiezingen volgend jaar alleen zal ingaan.

Lees het hele artikel in de juni-editie van Parbode.

0

Gedeeld