Directeuren bij staatsbedrijven komen en gaan traditiegetrouw zodra een andere politieke wind in ons land gaat waaien. Desi Bouterse zou die vaak onbegrijpelijke gewoonte om deskundigen de laan uit te sturen, niet overnemen als hij president zou worden, zo riep hij op verkiezingspodia. Zoals zoveel verkiezingsbeloften, schijnt hij zich ook deze, nu hij eenmaal president is, niet meer te kunnen herinneren. Vrijwel geen enkele directeur zit meer op zijn of haar plaats. Het nut daarvan kun je in twijfel trekken, zoals bij de SLM.
Ik moest onlangs een dagje naar Curaçao. Beetje voor plezier, maar ook om een pakketje af te leveren waar de ontvanger dringend op zat te wachten. Dat laatste ging helaas niet door omdat de sukkels van de SLM het voor elkaar kregen mijn bagage al tijdens de tussenlanding op Trinidad uit het vliegtuig te laten halen. Daardoor werd ook het eerste, het beetje plezier ter plekke, behoorlijk de das omgedaan, want het invullen van een schadeformulier en de hele bureaucratie er omheen, kost al snel een uur. Heb je maar een kleine dag, dan is dat zeer kostbare tijd.
Dit verhaal staat niet op zich, de verhalen van ontevreden SLM-passagiers worden vrijwel wekelijks opgetekend door de Surinaamse kranten: zoekge raakte bagage, haperende vliegtuigmotoren en vooral de beroerde behandeling van passagiers op het moment dat het mis gaat. Dus op het eerste oog lijkt het opzij schuiven van de directie van de maatschappij voor de klanten in de toekomst alleen maar voordelen te kunnen opleveren. Maar die vlieger gaat niet op; ook onder de voorgangers van directeur Henk Jessurun was het regelmatig een puinhoop, dus waarom zou het dan onder zijn opvolger wel beter gaan?
Het argument van de regering dat Jessurun moet opstappen omdat hij er niet in is geslaagd de SLM winstgevend te maken, is vreemd.
Opeenvolgende regeringen hebben de directie immers opgedragen regionale routes te blijven onderhouden, terwijl men weet dat deze fors verlieslatend zijn. Je kunt het vergelijken met dat de aandeelhouders van Fernandes de directie dwingen vooral krentenbollen te bakken, ook al worden ze niet verkocht, om vervolgens de directie te ontslaan omdat die krentenbollen uiteindelijk niet worden verkocht.
Zoals bij vrijwel alle andere directeurwisselingen, is ook ten aanzien van de SLM sprake van politiek opportunisme waar de meeste bedrijven niet of nauwelijks baat bij hebben. En al die vervangingen van topambtenaren en bestuurders, kosten de belastingbetaler vooral veel geld. Want ontslagen worden ze niet, ze worden ‘ter beschikking van de minister gesteld’. Wat in de meeste gevallen betekent dat ze thuis mogen blijven met behoud van salaris. En hun vervangers ontvangen ook een riant salaris, of ze nu geschikt zijn voor het werk waarvoor ze zijn aangenomen of niet. Dus dat de regering-Bouterse zegt te willen bezuinigen, blijkt hier niet uit.
Nu populair
