Edgar Fer (58), is toezichthouder bij een houtconcessie aan de weg naar West-Suriname
Hoe ziet uw werkdag er uit?
“Ik sta ’s morgens zo rond half vijf op. Dan maak ik wat schoon. Koken voor de arbeiders hoef ik niet, iedereen zorgt voor zijn eigen eten. Maar het is wel een 24-uursjob, ik moet altijd in het kamp blijven en zorgen dat mensen geen dingen weghalen. Een paar keer per week komt er een truck uit de stad om de boomstammen op te halen en komen er mensen van de Stichting voor Bosbeheer en Bostoezicht (SBB) om de bomen te nummeren. Maar dat is niet mijn hoofdpijn. Meestal ga ik om acht uur ’s avonds weer slapen. Want tja, er is hier niet zoveel te doen.”
Hoe bent u aan deze baan gekomen?
“Via mijn neef Panka, die de concessie heeft. Ik doe dit nog niet zo lang hoor, pas sinds een paar maanden.”
Wat vindt u het leukste aan uw werk?
“Tja… Er gebeurt hier niet zo veel. Overdag gaan de arbeiders naar de concessie in het bos om bomen te kappen en dan zit ik hier alleen. Daarom ben ik blij als er mensen stoppen die nieuwsgierig zijn en een praatje willen maken. Dan vertel ik ze graag wat we hier doen. En als dat niet gebeurt, vind ik het al fijn als er een bus met toeristen of stagiaires voorbijrijdt en dat ze naar mij wuiven. Als dat gebeurt, heb ik een leuke dag gehad.”
En wat het vervelendste?
“Het is vaak saai, dus ik verveel mij veel. Dat vind ik het ergste, dat ik de hele dag moet zitten, met de armen over elkaar. Dan val je al snel in slaap. Dus daarom is het prettig als er iemand stopt. Dat gebeurt meestal op vrijdag en zondag, dat zijn de drukste dagen op de weg. Het zou mooi zijn als we hier een winkeltje hadden, dan zouden er meer mensen stoppen.”
Bent u nooit bang? U zit immers in de middle of nowhere.
“Nee, nooit. Het is niet echt gevaarlijk. Er zijn wel wat spullen die gestolen kunnen worden, zoals drie gasbommen, brandstof en Stihl-zagen. Maar als dieven zien dat er iemand is, dan nemen ze de kans niet. En als ik alleen ben en er stopt een auto en ik vertrouw het niet, dan zeg ik tegen de inzittenden dat de anderen van het kamp verderop in Tibiti naar de winkel zijn en elk moment terug zullen komen.”
Bent u tevreden met wat u verdient?
“Tja… wanneer ben je tevreden als mens… Nou ja, laat ik het zo zeggen: ik zit soms weken of zelfs maanden achtereen hier, dus ik heb niet veel nodig want er is hier niets om geld aan uit te geven. Maar om nou te zeggen dat ik echt tevreden ben met wat ik verdien…”
Wat wilt u over vijf jaar hebben bereikt?
“We zijn in de buurt, nabij een mooie kreek, een logeergelegenheid voor toeristen aan het opzetten. Ik hoop dus over vijf jaar toeristen te kunnen ontvangen, zodat ik wat vaker een praatje met ze kan maken.”
Nu populair
