Eén jaar regering Santokhi: Terwijl het gras groeit sterft het paard – Parbode Sneak Peek

De regering Santokhi-Brunswijk zat nog net geen jaar aan, toen ze eind mei 2021 een hevig volksprotest voor de kiezen kreeg. Dit keer werd de kern van de betogers niet door ‘beroepsactivisten’ gevormd, maar nota bene door de zonen van Hermandad. Niet nagekomen afspraken, nepotismebeleid en een op hol geslagen economie, dreven honderden ontevreden landgenoten de straat op. Het was de culminatie van de ontevredenheid die vanaf de regeringsinauguratie aan het borrelen was. Velen vrezen dat dit pas de trailer is. De echte film moet nog komen.

Tekst Renate Sluisdom

Het is 16 juli 2020. De splinternieuwe regering krijgt op haar inauguratiedag een steuntje in de rug van internationale kredietbeoordelaar Fitch, die de ratings van Suriname wat omhoog schroeft omdat hij vertrouwen heeft in de nieuwe machthebbers. Ook vanuit het voormalige moederland registreren we bewegingen die erop wijzen dat er internationale steun verwacht mag worden. Stef Blok, Nederlands minister van Buitenlandse Zaken, die Suriname ooit een failed state noemde, zal 45 jaar Onafhankelijkheid met ons komen meevieren. Kortom, na tien jaar destructief beleid regiem-Bouterse is er nieuwe hoop bij een nieuw begin.

Maar al gelijk na de verkiezingsuitslag wordt duidelijk dat er bij het puinruimen een extra molensteen komt bij kijken. Om ‘paars’ uit het machtscentrum te houden is voor de grootse verkiezingswinnaar VHP een coalitie met de ABOP de enige optie; de twee kleinere partijen, NPS en PL, doen qua parlementszetels weinig ter zake. De regeringscombinatie wordt door velen als niet levensvatbaar gezien. De integere ex-politiecommissaris Chan Santokhi die ooit de oorlog verklaarde aan criminaliteit, zou nu het land gaan besturen samen met uitgerekend de ex-rebellenleider Ronnie Brunswijk tegen wie hij ooit een opsporingsbevel uitvaardigde. Het nieuwe politieke bondgenootschap lijkt Santokhi zo heilig, dat de capriolen van de belangrijkste coalitiepartner voor lief worden genomen. Zo wordt schaapachtig geaccepteerd dat de in Nederland bij verstek veroordeelde Brunswijk eerst een paar dagen voorzitter van De Nationale Assemblée (DNA) wordt, vervolgens aftreedt, en zich ten slotte tot vicepresident laat benoemen. Waarom midden in een corona- en economische crisis ’s lands schamele financiën gebruiken voor een dergelijke farce? Is het misschien omdat Bouterse, in zijn opstandige periode direct na de verkiezingsuitslag zich had laten ontvallen: ‘Kunt u zich dat voorstellen, dan krijg je een Brunswijk als DNA-voorzitter, haha!’?

Het wordt echter nog veel erger. Brunswijk ‘regelt’ zijn kinderen (volgens berichten zou hij zo’n tachtig hebben) in allerlei posities zonder ook maar een spier te vertrekken. Vooral broer Leo Brunswijk haalt het nieuws vanwege zijn lidmaatschap van ten minste vijf verschillende Raden van Commissarissen bij parastatale bedrijven. Met wat minder voortvarendheid wordt ook first lady Mellisa Santokhi-Seenacherry in posities geplaatst, volgens haar eigen zeggen zonder betaling daarvoor te ontvangen. Dit pionnen-plaatsings-beleid beheerst de gemoederen gedurende de eerste maanden. Om in de RvC van Staatsolie te komen, verruilt Leo zijn Nederlandse paspoort voor een Surinaams en worden voor Mellisa de Staatsolie-statuten gewijzigd, want ze is nog geen veertig jaar oud. Santokhi’s zoon laat zich publiekelijk negatief uit over het benoemingsbeleid van zijn pa: ‘Als man kun je toch niet toelaten dat die vrouw je chanteert?’. De feuilleton van Leo bereikt in de publieke opinie zijn climax als hij, midden in zijn commissarisschap van de EBS, ook nog in de directie van dit elektriciteitsbedrijf zitting neemt.

Lees verder in de juli-editie van Parbode. Nu ook een digitaal abonnement mogelijk

0

Gedeeld