Drie willekeurige woningen. Het huis van Gemradj Soochitsingh (54), dat van Sharmila Autar (45) en haar twee kinderen, en dat van Gemradj Soochitsingh (54). Allemaal wonen ze zonder water en stroom. Soochitsingh is nog het beste af: hij heeft een gloeilamp tot zijn beschikking. Maar zijn woonhuis is zó bouwvallig, dat hij er niet in kan wonen. Koken en slapen doet hij buiten, onder het afdakje naast zijn huis. Hier liggen zijn kleren, potten en de rest van zijn bezittingen. “Dit was mijn vaders huis. Het is 35 jaar oud en a broko helemaal. Hier heb ik mijn jongere broers en zus grootgebracht”, vertelt Soochitsingh met trots.
Hij woont nu alleen en leeft van een zeer bescheiden uitkeringvan het ministerie van Sociale Zaken. Door lichamelijk letsel dat hij heeft opgelopen bij een aanrijding en een kappartij, is hij al enige jaren niet meer instaat om te werken. “Een vriend van mijn vader had geld bij mij geleend. Ze zaten te drinken toen ik hem erom vroeg. Hij pakte een houwer, die nog nieuw was en kapte mij.” Met een glimlach op zijn gezicht laat hij de littekens zien.
Soochitsingh vertelt het verhaal met veel zelfspot. Hij blijft voortdurend lachen. Ook wanneer hij de waterput laat zien waaruit hij water haalt om te baden. Waarschijnlijk hebben zijn achttien maanden diensttijd als militair op zijn 21e hem de nodige skills geleerd om deze situatie te overleven. Het lampje dat boven zijn versleten matras hangt, zit aan een verlengsnoer dat stroom toevoert naar zowel een televisie als een rijstkoker. “Als het regent dan vullen die durotanks, dan heb ik drinkwater”, zegt Soochitsingh. Leven zonder water en weinig stroom schijnt hem niet te hinderen. “Mi no abi noti. Ik heb niks, ik mis dus ook niks. Ik baal niet van dit leven, maar soms voel ik mij wel verdrietig en alleen. Mi e sari dat mi libi ne go.”
Lees alle drie de portretten, deze maand in Parbode.
Nu populair
