“Hallo! Ik ben bezig!”, klonk het bits aan de andere kant van de lijn. Alsof dat een logische reactie is wanneer iemand belt voor informatie naar het secretariaat van de Opleiding van Leraren (IOL). Voorstel: laat je collega dan het gesprek voeren, als je echt zo druk bent. “Bel later terug!”, beet ze me nog toe voor ze ophing. Dat dit de reactie was na zes eerdere belpogingen, deed mijn bloeddruk bijna stijgen. Een week later zouden de inschrijvingen al zijn, en de bedoeling was extra informatie in te winnen. Bellen was een gemakkelijk redmiddel, dacht ik, bij gebrek aan een website met bijgewerkte informatie of een Facebook-pagina van het instituut.
Om mezelf ervan te overtuigen dat ik waarschijnlijk verkeerd had gebeld, reed ik er meteen naartoe. Helaas werd mijn grootste angst bevestigd. Achter de deur met het labeltje ‘Administratie’ zat een dame achter de hoge balie driftig te schrijven. Ik stond enkele seconden naar haar te staren en besloot haar netjes te onderbreken in haar werkzaamheden. Beleefd deed ik mijn relaas over het naar mijn gevoel schokkende telefoongesprek. Nogal ongeïnteresseerd keek ze op en zei: “We hebben het best druk mevrouw. Er wordt constant gebeld, terwijl alle informatie hier op de gang staat.”
Mijn bloeddruk, die ik tot dat moment had weten te bedwingen, steeg meteen omhoog. “Wat zei je net? Vind je het vreemd dat leerkrachten dan met bordenwissers gooien of zonder pardon pornofilmpjes bekijken tijdens schooltijd? Jullie verzuimen een voorbeeld te zijn!”, riep ik boos en liep weg. Als het op de administratie al zo begint, dan ben ik nu meer dan ooit benieuwd naar de colleges. Ik heb een bitterzoet gevoel dat Onbeschoftheid een vak op zich is.
Verder lezen? Dat kan in deze editie van Parbode…
Nu populair
