Dat het niet altijd eenvoudig is om voor je kind een plek op school te vinden, weten we allemaal. Maar dat leerkrachten in spe zelf ook moeite hebben om zich aan te melden voor een opleiding, is minder bekend. Met dank aan het Instituut voor de Opleiding van Leraren (IOL).
“Hallo! Ik ben bezig!”, klonk het bits aan de andere kant van de lijn. Alsof dat een logische reactie is wanneer iemand belt voor informatie naar het secretariaat van IOL. Voorstel: laat je collega dan het gesprek voeren, als je echt zo druk bent. “Bel later terug!”, beet ze me nog toe voor ze ophing. Dat dit de reactie was na zes eerdere belpogingen, deed mijn bloeddruk bijna stijgen. Een week later zouden de inschrijvingen al zijn, en de bedoeling was extra informatie in te winnen. Bellen was een gemakkelijk redmiddel, dacht ik, bij gebrek aan een website met bijgewerkte informatie of een Facebook-pagina van het instituut.
Om mezelf ervan te overtuigen dat ik waarschijnlijk verkeerd had gebeld, reed ik er meteen naartoe. Helaas werd mijn grootste angst bevestigd. Achter de deur met het labeltje ‘Administratie’ zat een dame achter de hoge balie driftig te schrijven. Ik stond enkele seconden naar haar te staren en besloot haar netjes te onderbreken in haar werkzaamheden. Beleefd deed ik mijn relaas over het naar mijn gevoel schokkende telefoongesprek. Nogal ongeïnteresseerd keek ze op en zei: “We hebben het best druk mevrouw. Er wordt constant gebeld, terwijl alle informatie hier op de gang staat.”
Mijn bloeddruk, die ik tot dat moment had weten te bedwingen, steeg meteen omhoog. “Wat zei je net? Vind je het vreemd dat leerkrachten dan met bordenwissers gooien of zonder pardon pornofilmpjes bekijken tijdens schooltijd? Jullie verzuimen een voorbeeld te zijn!”, riep ik boos en liep weg. Als het op de administratie al zo begint, dan ben ik nu meer dan ooit benieuwd naar de colleges. Ik heb een bitterzoet gevoel dat Onbeschoftheid een vak op zich is. Niet wetend waar ik mijn beklag kon doen, liet ik het voorval voor wat het was. Hopend op verandering in de toekomst. Recentelijk werd de kritische Robert Peneux benoemd tot minister van Onderwijs, Wetenschap en Cultuur, en één van zijn eerste besluiten was leerkrachten die over de schreef zijn gegaan, te ontslaan. Het is meer dan genoeg met het onbeschofte, bordenwisser-gooiende en porno-kijkende gespuis in het onderwijssysteem.
Als jongeren bij de basis geconfronteerd worden met het onvolwassen gedrag van leraren (volwassenen), kan je niet anders verwachten dan dat ze dat gedrag overnemen. Ik mis de tijd dat het lerarenkorps gezag afdwong van de gemeenschap. Met een briefje werden de ouders opgeroepen wanneer het nodig was het kind extra ondersteuning te bieden. De leraar of lerares die strak maar toch lief was en die je als kind niet wilde teleurstellen.
Dat tijden veranderen, prima, maar toch hoeven we niet alles klakkeloos over te nemen. Zie het zo: stel dat je met je zoon naar de tandarts moet en hij van haar een les in mondhygiëne krijgt terwijl zij glimlacht met een mond vol rotte tanden. Je eerste reactie zou zijn: ‘Die vrouw is gek!’ Dezelfde logica geldt voor het vormen van kinderen in de schoolbanken. Als het de bedoeling is ze te helpen waardering te hebben voor het leren en ze te vormen tot positieve burgers, dan moet je als leraar aan die taak beginnen door eerst aan jezelf te werken en dit in alle interacties te laten doorwerken. Je moet het voorbeeld geven! Minister Peneux heeft de lat hoog gelegd. Hij zou er goed aan doen die hoge lat ook te hanteren bij het IOL.
Nu populair
