Vredig, vrij en vriendelijk. Dat is het zeker in Coronie, waar we op bezoek gaan bij deze toch wel stonfutu celebrity. Ze woont in het grote groene huis aan de Commissarisstraat, en vanaf het balkon kijken we samen naar de straat waar iedere voorbijganger enthousiast een hand naar haar opsteekt. Elfriede Emeline Maria tolud-Vriesde (93), roepnaam fride, was jarenlang het gezicht van het staatslogeergebouw in het district en is bovendien de moeder van de bekendste Surinaamse hardloopster ooit. fride lacht verlegen bij het noemen van de prestaties van haar dochter Letitia. “Ik ben heel trots op al mijn kinderen. Ik kreeg zeven jongens en zes meisjes.
Helaas is een van mijn zonen zeven jaar geleden al overleden. Mijn kinderen zijn allemaal ondernemers, niemand werkt voor lanti. Ze doen hun eigen ding en dat vind ik geweldig.” fride heeft momenteel een van haar kleinkinderen op bezoek uit Nederland. Ze zit met achterkleindochter Jamie op schoot en streelt teder haar wangetje. “Ik heb ongeveer veertig kleinkinderen. Het aantal achterkleinkinderen is moeilijk voor me te tellen hoor. Het zijn er sowieso een hoop!” zegt ze met een grijns. fride is in deze straat geboren en getogen. Haar ouderlijk huis staat op een steenworp afstand. Haar man, Samuel Herman Vriesde, bouwde het groene huis waarin ze nu woont in 1972. Haar echtgenoot overleed in 2015 op 95-jarige leeftijd. “We kwamen elkaar tegen op een feestje. Hij had toevallig verlof van de schutterij.
Het klikte meteen tussen ons en de vriendschap groeide uiteindelijk uit tot liefde.” In 1947 trouwde het stel. Samuel stopte bij de schutterij en werkte voornamelijk in de landbouw. “Hij was de hele dag op het veld bezig, terwijl ik druk was met alle kinderen in huis. We waren een hecht en hardwerkend stel. Samuel was tot zijn dood nog heel pienter. Ik mis hem nog iedere dag.” fride werkte jarenlang als gastvrouw van het lokale staatslogeergebouw.
Ze deed dit werk al voordat de kinderen er waren, en pakte toen de kinderen groter waren de draad weer op. “Het was echt een drukke maar leuke baan. Ik heb er een hoop hechte contacten aan overgehouden. Sommigen kom ik nu nog tegen of zoek ik op als ik in Nederland ben.” Een brede glimlach verschijnt op het gezicht van fride. “Ik heb zelfs premier Joop den uyl nog te logeren gehad.” Haar laatste bezoek aan Nederland is inmiddels drie jaar geleden. “Mijn kinderen en kleinkinderen wilden me overal heen brengen, maar ik pakte gewoon zelfstandig de trein of bus. Een mens heeft niets voor niets een mond gekregen. Je kan altijd vragen waar je moet zijn. Zelfstandigheid is belangrijk. Dat hebben we onze kinderen ook altijd geleerd.” fride vindt dat er heel wat haken en ogen aan de hedendaagse opvoeding zitten.
“Het is tegenwoordig ieder voor zich en God voor ons allen. Vroeger was de hele straat één grote familie. We letten op elkaars kinderen, maar we corrigeerden ze ook. Je kon het kind van de buurvrouw zonder twijfel een tik geven als een kind zich misdroeg. tegenwoordig komen de ouders op hoge poten naar je toe. Ik hoorde laatst zelfs dat een kind rollend in het zand op het schoolplein om de aandacht van haar ouders vroeg. De juf zou haar hebben geslagen, terwijl de juf haar met geen vinger had aangeraakt! En dan beginnen de ouders vervolgens ook nog te schreeuwen tegen de juf, terwijl ze haar verhaal niet eens hebben aangehoord. Werkelijk!
Mijn kind zou geen tand meer in de mond hebben als ik op dat moment de moeder was geweest; jokken tegenover de juf is uit den boze! Maar dat de ouders niet automatisch de partij van de juf kozen, verbaasde me nog meer. Zo blijft er toch geen onderwijzer meer over in ons land? Het zou weer zoals vroeger moeten zijn. Vroeger leefden we goed. God zorgde voor alles. Als je op het rechte pad blijft, zorgt Hij ervoor dat je alles krijgt wat je wilt.”
Nu populair
