Elly Purperhart (83) – Toen ik ouder werd, kreeg ik openbaringen

In 2015 mocht Elly Purperhart (83) een boek over haar leven in ontvangst nemen. Vooral de vele voorvallen die zij meemaakte als duman passeren in deze biografie de revue. “Een Duitse dominee zei eens tegen mijn moeder dat ik een bijzonder kind was. Mijn moeder begreep dit niet. Maar toen ik ouder werd, kreeg ik openbaringen.” De openbaringen die zij kreeg, konden haar familieleden niet begrijpen. Zij dachten dat Elly nog jong was en onzin sprak. “Mijn ouders besteedden er niet veel aandacht aan. Maar toen ik ouder werd, den bigisma b’o taki te y’e kisi ferstan, toen realiseerde ik mij dat ik een gave had.”

Ook op school merkten de leerkrachten dat Elly een speciale aanleg had. Zij kon bijvoorbeeld uit het niets een opstel of gedicht verzinnen. “Ze stonden altijd versteld daarvan.” Het viel Elly op dat zij veel kon doen met dit talent: zij kon haar gave ten goede of ten kwade gebruiken. Ze koos voor het goede. “Ik zag dat ik veel mensen ermee kon helpen. Daar leef ik voor, ik zie niet graag iemand lijden.”

Elly had op de uloschool een juffrouw frans, die haar door de manier waarop ze gedichten voordroeg, inspireerde om ook zelf te beginnen met dichten. “Zij had veel problemen in haar familie, haar vader was namelijk alcoholist. om daaraan te ontsnappen, is zij naar Curaçao gegaan. Dit deed mij veel pijn, omdat ik haar echt als een moederfiguur zag. Haar stijl van gedichten voordragen heb ik overgenomen, en de gedichten die zij voordroeg, ken ik allemaal nog steeds. twee maanden nadat zij is vertrokken, ben ik gestopt met de school. Het deed mij pijn om elke dag daar te zijn, zonder haar te zien. Ik kon mezelf niet terugvinden.”

Tijdens haar werk als duman heeft Elly veel meegemaakt. Leuke en minder leuke dingen. “In dit werk zie je hoe gemeen de mens tegen een ander kan zijn. De mensen die bij mij kwamen, hadden veel geloof in mij. Ik moest hen bevrijden van hun problemen. Een jongedame kwam een keer naar mij toe en vertelde mij dat zij bang was dat iemand iets voor haar gezet had. Mi kot’ wan luku en toen zag ik dat het niet voor haar was. Iemand met wie zij samenwerkte, kwam met een hebi naar het werk om een hogere positie te krijgen. En toevallig was het ding met haar meegekomen. Zij bracht mij met toestemming van haar werkgever naar haar werkplek, en daar begon ik de plaats in te zegenen. Plotseling vloog een ruimte in brand, de ruimte waar dat ding zich manifesteerde. Met een brandblusapparaat hebben zij deze gelukkig snel kunnen blussen. Hierna had zij nooit meer last.”

Aan vrouw Elly werd vaak gevraagd waarom zij haar kennis en de gebeurtenissen niet in een boek liet vastleggen. Zelf had zij weinig zin in dat idee, totdat ze benaderd werd door Chandra van Binnendijk. “Zij vertelde dat ze een boek over mij wilde uitbrengen. In het begin was ik er onzeker over. Ik zei nog tegen haar: ‘Ik heb zoveel meegemaakt. Je komt nooit klaar met schrijven’. uiteindelijk ging ik toch akkoord, omdat ik vond dat het tijd is dat men weet wat het werk van een duman precies inhoudt. Veel mensen zeggen dingen die niet waar zijn. En alle kennis die ik heb opgedaan, wil ik ook verder delen. Zo begon het dus: elke dag schreef ik een stukje en zij kwam het dan ophalen om zo het boek te kunnen schrijven.” tot op heden wordt vrouw Elly nog elke dag opgebeld voor adviezen.

0

Gedeeld