Onlangs was ik voor het werk op SBB, de Stichting voor Bosbeheer en Bostoezicht, of korter gezegd, de Bosbouwdienst van Suriname. Ik was er lang niet geweest, maar op de afdeling Onderzoek zag ik heel wat jonge afgestudeerde krachten aan het werk, en er was een heel positieve werksfeer. ‘Dag meneer Plouvieeee’, roepen ze allen bij binnenkomst.
Door Dominiek Plouvier
Oh, kennen jullie me dan? Waarschijnlijk vanuit mijn oude functie als WWF Guianas Directeur? Nee hoor, u hebt toch dit mooie boek geschreven, Bomen van Paramaribo: een ode aan de mooiste hoofdstad van de tropen? Inderdaad, wat leuk zeg, dat jonge milieu-ingenieurs van de Anton de Kom Universiteit me kennen door dit boek, echt leuk.
Nu ja, elkeen onder ons wil graag waardering, zeker als je zaken vrijwillig doet, uit liefde voor in dit geval Paramaribo, zijn bomen en de mensen die er wonen! Het bovenvermelde boek heeft me immers langer dan tien jaar gekost om het af te krijgen. Meestal weekendwerk, om foto’s te maken van meer dan honderd beschreven boomsoorten in de stad, de habitus, vruchten, bloemen, en bladeren. En de teksten te schrijven, en de lay-out. Gelukkig had ik wat mensen die me hielpen, maar iedereen die schrijft, weet wat ik bedoel! Ik moet geen namen noemen. Tien jaar is lang: het begint bij een idee, je werkt eraan, het blijft liggen door je besognes ‒ werk, kinderen, en zo verder ‒, soms jaren, en je neemt het weer op. Uiteindelijk is het gedrukt, en als je waardering krijgt, dan weet je weer waarom je het gedaan hebt.
Terug naar de bomen, niet die van de stad maar die van het Surinaamse bos. Ik leef nu immers niet meer in Paramaribo, maar dicht bij het zwamp- en ritsbos van Commewijne, dus kijk ik hier meer rond. Het bos hier is toch heel anders van samenstelling en soorten dan het hoog drooglandbos in het binnenland of het savannebos rond Zanderij.
Lees verder in het februarinummer van de Parbode
Parbode Magazine is te koop in vele winkels; ook een (online) abonnement afsluiten is mogelijk (www.parbode.com/abonneren/)
Nu populair
