Essay: Mobiele generatie, levende zombies

Ik erger me mateloos aan de ‘mobielgeneratie’. Het ligt vast aan mij, maar ik kan er gewoon niet aan wennen. Overal om me heen zie je voornamelijk jongeren die, ongeacht ze in een menigte zijn, met gebogen hoofd naar het scherm van hun mobiel staren. Mijn idee van vriendschap is fysiek, vrolijk en luid contact met de mensen om je heen. Tegenwoordig lijkt het echter te gaan om de mensen die je bereikt via je mobiel, waarbij de hunkerende zucht naar een like de boventoon voert. Je meent het nu pas echt met een ander als je op Facebook de liefde verklaart of een prettige jaardag toewenst. ‘Ik spreek je op Facebook…’ Gewoon te gek voor woorden.

Het mobieltje dat vrijheid geeft, het recht van je-mag-alles-zeggen vergroot, volgelingen creëert en bekendheid genereert. Anders dan de babyboomers en Y-generatie, lijkt deze generatie hongerig voor waardering als nooit tevoren. In dit digitale tijdperk blijkt sociaal contact alleen te bestaan uit emoji’s. Het Algemeen Beschaafd Nederlands gaat niet verder dan afkortingen als #YOLO, #LOL, #OMG. W8 even, als je iemand vraagt de vorige zin te lezen ben je zo TVB.
Heel zielig voor de bejaarden in Suriname. Lang niet allemaal hebben toegang tot internet of een mobiele telefoon, laat staan tot Facebook. Wie kijkt er naar hen om? Oh wacht, als ik nu een oudje bezoek en het op FB plaats, krijg ik misschien wel 100 likes voor mijn morele daad. Really!?

Het verwondert me dat ouders het normaal vinden hun kinderen van jongs af aan te laten beïnvloeden door een tablet. Waarschijnlijk is het de rust waar zij dan van genieten, want als kleine zombies zitten hun ‘bundles of joy’ gekluisterd voor het scherm. Kinderen horen in mijn beleving sociaal en interactief te worden grootgebracht. Lang leve de nieuwe opvoeders, die kinderen uren kunnen entertainen. Ik ben geen arts, maar ik vraag me wel af wat de gevolgen kunnen zijn van al die uren starend naar een flitsend scherm. Een kleine zombie die lief en rustig geweest is, wordt na een bepaalde leeftijd beloond met een smartphone. Yeah! Wat fijn, nog meer rust binnenshuis.

Ik ben blijkbaar een van de weinigen die dit tijdperk niet snapt. Dat zombies echt leven is een fabel. Deze generatie is de eerste die de hele wereld vlak onder zijn vinger heeft. De gebogen hoofden die we zien, horen er gewoon bij en mochten we hen willen spreken, dan moeten we digitaal gaan. De stille generatie, die in feite de lol van zijn leven schijnt te hebben op verschillende platformen met duizenden over de hele wereld, hoort er nu gewoon bij. Jammer voor mij.

Toch begrijp ik het gemak van de digitale tijd. Je kan er, althans in het buitenland, echt van alles mee. In Europa of de Verenigde Staten vergemakkelijkt de digitale wereld bankzaken, parkeren en winkelen. Anders dan in Suriname maakt het je daar wegwijs, biedt het voordelen. In de rijke westerse landen heeft het een totaal andere dimensie. Het hele systeem van het land is erop afgestemd, van de wegen tot de winkels. Anders dan in Suriname zit men niet zozeer te hunkeren naar een like voor gedeelde foto’s van waar je bent geweest of wat je toegevoegd hebt aan je bezittingen. Wat ik niet zo goed snap, is de eigenschap van de ‘mobielgeneratie’ om zich als een totale massa op dezelfde manier te bewegen. Massaal op FB, Instagram (met dezelfde filters), Snapchat, Tumbler, LinkedIn en dan massaal delen. We noemen het ‘vriendschappen onderhouden’ en ‘jezelf profileren’.

Allemaal goed. Wat me zorgen baart, is de ernstige sociale afwijking die deze generatie aan de dag legt.Ze spreken virtueel, maar in real life hebben ze vaak geen mening of kunnen zich moeilijk verwoorden. De beste jeugdherinnering uit deze tijd is absoluut geen ‘WE speelden schuiltje of klommen in bomen’. Het zal over een paar jaar eerder zijn ‘In mijn tijd speelde IK Pokemon Go’.
Een boek lezen is net een allergie. Waarom zou dat moeten, terwijl je voorgekauwde beelden kan zien over van alles en nog wat, die zodanig zijn opgebouwd dat zelf analyseren en nadenken onnodig is. Smartphones and dumb people… Yip, I’ve said it!

Like! Or not, het is mijn mening en ik mag evenals de ‘mobielgeneratie’ Alles en Dan ook Alles zeggen wat ik wil. Uiteindelijk ben ik ook onderdeel van MIJN WERELD. De wereld waar je vanachter een scherm van alles mag en kan roepen (ook al durf je het vooral niet met een echt account). 
In deze wereld geldt ‘ik eerst’ als de enige en belangrijkste schakel. Een tijdperk vol triggers en stressbronnen. Van pesten, mensen door het slijk halen, ongenuanceerde en vaak ondoordachte meningen geven, tot seks en brute lugubere taferelen, het behoort allemaal tot de normaalste zaken op je scherm. Een generatie zo verhard, egocentrisch en asociaal als deze is er nog niet geweest. Misschien geldt de universele regel ook hier: alles heeft twee kanten – ook dit tijdperk.
“Ik moet een foto uploaden, want anders lijkt het alsof ik niet besta,” hoorde ik een arm schaapje van nog geen vijftien zeggen. Al haar socialmediavrienden moesten op de hoogte zijn van al haar activiteiten. “En wie naar mijn foto’s kijkt en niet liket, verwijder ik meteen. Opschonen mijn page,” voegde ze eraan toe.

Stiekem maak ik me toch zorgen om mijn oude dag… #LOL. Een oude vrouw met verwachtingen van liefde, zorgzaamheid en bewuste aandacht in handen van een zombiegeneratie. Op onze oude dag valt alleen nog maar te hopen dat we een like krijgen.

0

Gedeeld