Laat me maar weer eens naar Paramaribo-Noord gaan om vogels te kijken, daar bij de nieuwe verkavelingen aan het Morgenstondkanaal, dacht ik vanmorgen. ’s Morgens zijn de kleuren van de vogels zo mooi, vooral kijkend vanaf een stoel, met de zon in de rug! Dat is pas genieten. Het vliegt allemaal voorbij, en zet zich soms netjes in een struik voor je neus, je hoeft je echt niet te verplaatsen. En je hoort zo veel.
Door Dominiek Plouvier
Vroeger dacht ik dat vogels kijken ontspanning was, en dat is het ook, maar in de tropen is het ook best vermoeiend. Het is uitputtend met die hitte, als je alles wil kennen en leren, zoals schrijver dezes.
Rustig Dominiek, het hoeft toch allemaal niet? Maar ja, het zit in mijn DNA, dat eeuwig willen bijleren. En dankzij vriend Carl, die nu in Zambia werkt, heb ik ook leren kijken naar de kleintjes, de LBB’s of Little Brown Birds. Eerlijk gezegd, die kleintjes zijn net zo mooi als die grotere toekans, papegaaien of spechten. Maar het is wel veel harder werken om ze te herkennen. Want bij de kleintjes moet je vooral geluiden kennen, en elke beweging snel capteren met je kijker. Die concentratie, wat is dit geluid nu weer? Of wat is daar zo snel in het bladerdak aan het springen… net gemist! De ontspanning is er vooral bij het herkennen, het eureka-gevoel, en het delen van je waarnemingen met je vrienden-vogelaars.
Ik rij naar een van mijn vele lievelingsplekken, een of ander hoekje in Suri Village III, met zicht op een stukje deels gekapt watrabebe-bos, en veel secundaire vegetatie van tafrabon, posentri, en blaka uma-struikjes. Al mijn vrienden kennen mijn hoekjes om vogels te kijken rond de stad, een paar voor de morgenzon (in de rug), en een paar voor ’s avonds. Direct bij aankomst horen we de roep van de ash-throated crake, het porseleinhoentje…, rrrr rrrr rrr… een heel sterk en apart geluid. Het geeft je zo’n zalig gevoel, ergens ook wel omdat mijn vogelvrienden uit Europa honderden kilometers moeten rijden (en het ook nog doen!) om een crake te horen, zo’n ralletje! En hier hoor je ze net buiten de stad! Soms komen ze effe piepen uit het gras, zo skulky, de hele tijd met hun staart opwippend. Maar vandaag zien we ze niet, we horen ze alleen.
Paramaribo-Noord: ook al neemt de wegenbouw van de verkavelingen elke dag toe, en proberen alweer enkelingen een huis te bouwen in het moeras (och arme!), toch blijft de natuur alom aanwezig, maar hoelang nog?
Lees verder in het aprilnummer van de Parbode
Wilt u informatie over het afsluiten van een (digitaal) abonnement?
Klik op www.parbode.com/abonneren
Nu populair
