Vorig jaar ging gezondheidszorgpsycholoog en auteur Ineke Wienese naar Galibi om haar boek ‘Zing, Bid en Verwonder, Verlies en veerkracht van inheemsen in Suriname en Nederland’ te geven aan mensen die eraan hadden meegewerkt. Wienese werd geconfronteerd met de kloof tussen wit en zwart en de noodzaak van kennis en dialoog. In dit essay deelt ze haar ervaringen.
Tekst Ineke Wienese
Ik kon die dag meerijden naar Albina en vandaaruit zouden we met een korjaal naar Galibi gaan. Mensen verzamelden zich in groepjes op de plek van waaruit de boot zou vertrekken. Boodschappen werden nog gekocht en alle bagage werd onder zeilen aan de voorkant van de korjaal opgeborgen. We konden vertrekken.
Ik zit nog maar net in de boot en kijk naar de lucht. Die wordt ineens pikzwart. Het begint te donderen en te stortregenen. Tot overmaat van ramp valt de motor uit en begint de boot onder water te lopen. Met een bekertje probeer ik wat water overboord te gooien. Opeens komt er een grote man voor me staan. Hij wijst naar de lucht en zegt: ‘Dat komt door u, u hoort hier niet, wat komt u hier eigenlijk doen?’. Het lijkt alsof ik in een slechte film zit. Hij knijpt in mijn arm en zegt: ‘Weet u wel wat die witten allemaal hebben gedaan?’. ‘Ja, dat vind ik vreselijk’, zeg ik. Hij maakt een wurgbeweging met zijn handen en zegt: ‘Ze zouden ze allemaal…’.
Ik kijk naar het water en vraag me af of ik de overkant zou kunnen halen.
Lees het hele artikel in het meinummer van Parbode, nu in de winkel (in Suriname)
Wilt u informatie over het afsluiten van een (digitaal) abonnement?
Klik op www.parbode.com/abonneren
Nu populair
